ακροάσεις:
The Black
Moods
“Roadhouse Blues”
(cover version)
featuring Robby Krieger
ΜΟΥΣΙΚΗ
https://youtu.be/FJOdhynHAR8?si=lY-yf8JQu0A_Lzep&sfnsn=mo
Περιοχή συνημμένων
(φωτο από το video)
(φωτο από το video)
μουσική πρόταση: Άκης Σαλλής
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 31 Μαϊου 2025 :
ακροάσεις
The Black Moods
“Roadhouse Blues”
(cover version)
featuring Robby Krieger
ΜΟΥΣΙΚΗ ]
Dominique
Sanda
Epoca
magazine 1979
Gallery
of Stars
Καλλονές
Κινηματογραφικά
Dominique
Sanda
IN
VIAGGIO CON DOMINIQUE
A Dolcemente
inquietante come sempre, ricompare Dominique Sanda nel film di Michel Delville
« Il viaggio nella dolcezza », una vicenda di giovani donne (l’altra è
Cìeraldinc Chaplin) che attraversano il Midi della Francia, fanno incontri, si
confessano amori e debolezze. Un viaggio, insomma, al-l'interno del mondo della
donna.
Epoca
Settimanale politico di grande informazione N. 1508 -
Anno XXX - 1 SETTEMBRE 1979
EPOCA - ARNOLDO
MONDADORI EDITORE
EPOCA - September 1 1979 - EPOCA is published weekly
by Arnoldo Mondadori Editore S.p.A. 20090 Scgrate (Milano). Italy. Printed in
Italy
Μετάφραση:
Μετάφραση στα Νέα
Ελληνικά:
ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ
ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΣΑΝΤΑ
Ανατριχιαστικά γλυκιά, όπως πάντα,
εμφανίζεται ξανά η Ντομινίκ Σάντα στην ταινία του Μισέλ Ντελβίλ «Το ταξίδι στη
γλυκύτητα», μια ιστορία για νέες γυναίκες (η άλλη είναι η Τζέραλντιν Τσάπλιν)
που διασχίζουν την περιοχή Μιντί της Γαλλίας, συναντούν ανθρώπους,
εξομολογούνται έρωτες και αδυναμίες. Ένα ταξίδι, εν ολίγοις, στο εσωτερικό του
κόσμου της γυναίκας.
Epoca
Εβδομαδιαίο πολιτικό περιοδικό με μεγάλη πληροφόρηση
Αρ. 1508 - Έτος XXX - 1 Σεπτεμβρίου 1979, σελ. 14.
EPOCA - ARNOLDO
MONDADORI EDITORE
EPOCA - 1 Σεπτεμβρίου
1979
Το περιοδικό EPOCA εκδίδεται εβδομαδιαίως
από την Arnoldo Mondadori Editore S.p.A. 20090 Σκγράτε (Μιλάνο), Ιταλία.
Εκτυπωμένο στην Ιταλία.
Translation to English:
ON A JOURNEY WITH DOMINIQUE
As sweetly
unsettling as always, Dominique Sanda reappears in Michel Delville's film "The
Journey into Sweetness", a story of young women (the other being Geraldinc
Chaplin) who travel through the Midi region of France, meet people, and confess
loves and weaknesses. In
short, a journey into the inner world of women.
Epoca
Weekly political magazine with extensive information
No. 1508 - Year XXX - September 1, 1979, p.14.
EPOCA - ARNOLDO
MONDADORI EDITORE
EPOCA - September 1,
1979
EPOCA is published weekly by Arnoldo Mondadori Editore
S.p.A. 20090 Scgrate (Milan), Italy. Printed in Italy.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 31 Μαϊου 2025 :
Dominique Sanda
Epoca magazine September 1979
Gallery of Stars
Καλλονές
Κινηματογραφικά ]
Γιάννης Ξενίκας
Νιβιάστα (Νύφη)
Άνω Πορόϊα Σερρών
Τω ξενίω Ζηνί
Νιβιάστα (Νύφη)
Άνω Πορόϊα Σερρών
Νιβιάστα στα βλάχικα σημαίνει νύφη. Οι νύφες
στα Άνω Πορόια Σερρών έχουν ιδρύσει αγροτοτουριστικό συνεταιρισμό και
προσφέρουν αγνά τοπικά προϊόντα και μια θέα στην λίμνη Κερκίνη, στο χωριό και
στα βουνά Κρούσια που κόβει την ανάσα. Ξεχωρίζει ο ελληνικός καφές με κάρδαμο.
/ - 1.
/ - 2.
/ - 3.
/ - 4.
/ - 5.
/ - 6.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 31 Μαϊου 2025 :
Γιάννης
Ξενίκας
Νιβιάστα (Νύφη)
Άνω
Πορόϊα Σερρών
Τω ξενίω Ζηνί ]
Edith Elmay
Η Μονρόε της Βιέννης
Film
Revue magazine 1959
Gallery
of Stars
Καλλονές
Κινηματογραφικά
Edith
Elmay
Πρωτότυπο γερμανικό κείμενο:
ls sie „Noch minderjährig“ war
und fleißig die Schulbank drückte, um — was 1954 geschah — das Abitur zu bauen,
da wurde Edith Elmay von ihren spitzzüngigen Mitschülerinnen ob ihrer
spindeldürren Figur und ihrer langen Hängezöpfe mit einem Spitznamen bedacht,
der heute in keiner Weise mehr seine Berechtigung hat.
Man nannte
sie damals „Beistrich“. Nun, der Interpunktion ist die blonde Elmay, die eines
jener herzigen und schnuckeligen Maderln aus dem Wiener Arbeitervorort
Ottakring am Fuß der Weinhügel des Galizinberges ist, längst entwachsen. Sie
ist eine attraktive Erscheinung geworden, und für die Wiener ist ihre etwas
mollige Figur „tulli“.
Kein Wunder,
daß die mit weiblichen Attributen großzügig bedachte Edith oft als „Wiener
Monroe“ bezeichnet wird.
Μετάφραση στα νέα ελληνικά:
Όταν ήταν «ακόμα ανήλικη» και φιλόπονα
παρακολουθούσε τα μαθήματα, για να -όπως συνέβη το 1954- καταφέρει να πάρει το
απολυτήριο, η Έντιθ Ελμέι, λόγω της αδύνατης σιλουέτας της και των μακριών της
πλεξούδων, πήρε από τις κακεντρεχείς συμμαθήτριές της το παρατσούκλι που σήμερα
δεν έχει καμία απολύτως δικαίωση.
Την αποκαλούσαν τότε «Άλφα». Ωστόσο, η
Έλμαι, η ξανθιά αυτή κοπέλα που προέρχεται από τη λαϊκή συνοικία της Βιέννης,
το Οττακρινγκ, στις παρυφές των αμπελώνων του Γκαλιτζίνμπεργκ, έχει ξεπεράσει
προ πολλού το παρατσούκλι. Έχει γίνει μια ελκυστική γυναίκα και για τους
Βιεννέζους το ελαφρώς γεμάτο σώμα της είναι «τίνι».
Δεν είναι λοιπόν παράξενο που η Έντιθ, με τα
χαρακτηριστικά θηλυκά της γνωρίσματα, συχνά αποκαλείται «Η Μονρόε της Βιέννης».
In English:
When she was
"still a minor" and diligently attended school to — as happened in
1954 — pass her high school exams, Edith Elmay was given a nickname by her
sharp-tongued classmates due to her slender figure and long braided hair, which
today no longer holds any merit.
Back then,
they called her "Comma." However, the blonde Elmay, who hails from
one of the charming working-class neighborhoods in Vienna, Ottakring, at the
foot of the wine hills of the Galizinberg, has long outgrown that nickname. She
has become an attractive woman, and for the Viennese, her slightly plump figure
is "tulli."
It’s no wonder
that Edith, with her generously endowed feminine traits, is often referred to
as the "Viennese Monroe."
Πρωτότυπο γερμανικό κείμενο:
Wie dem auch
sei: An der Wiege ist es der mit dem gutbürgerlichen Namen Häuselmayer
geborenen Edith nicht gesungen worden, daß sie einmal volljährig als
Minderjährige vor die Filmkamera treten würde.
Aber hübsch
der Reihe nach. Als Edith das erste Krähen von sich gab, schrieb man den 24.
Juli 1936, ein Tag, der weder eine politische noch eine geschichtliche
Bedeutung hat und wahrscheinlich nur in Ediths Biografie gedruckt erscheint.
19 Jahre
später saß sie als Korrespondentin in einem Büro und tippte ihre 190 Silben in
der Minute. „Und das nur zweng dem Geld“, versichert sie heute. „Denn zum
Theater hab’ ich halt immer gewollt, aber als Soubrette.“
Von dem mit
190 Silben pro Minute ertippten Geld stand Edith allabendlich in der
Schauspielschule und war alles andere als einsilbig.
Noch heute
kann sie die. Kerkerszene aus Hebbels „Agnes Bernauer“, mit der sie die
Schauspielprüfung bestand, ohne Holpern hersagen.
Und worauf sie
besonders stolz ist: Vor ihrer Theaterzeit schrieb Edith für eine Salzburger
Zeitung Musikkritiken, denn auch von diesem Metier versteht sie etwas.
Die fachlichen
Grundlagen dafür erhielt Edith Elmay am Wiener Konservatorium, wo sie Gesang
studierte. Ihr Lerneifer kannte eben keine Grenzen.
Μετάφραση στα Νέα Ελληνικά:
Όπως και να έχει: Όταν η Edith, που
γεννήθηκε με το καλό αστικό όνομα Häuselmayer, κανείς δεν θα μπορούσε να έχει προβλέψει
ότι μια μέρα θα έβγαινε μπροστά από την κάμερα του κινηματογράφου ως ανήλικη,
αλλά ενήλικη.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Όταν η Edith έκανε το πρώτο της κλάμα, ήταν 24 Ιουλίου 1936, μια μέρα που δεν
έχει καμία πολιτική ή ιστορική σημασία και μάλλον θα εμφανίζεται μόνο στη
βιογραφία της Edith.
19 χρόνια αργότερα, καθόταν ως ανταποκρίτρια
σε ένα γραφείο και έγραφε 190 συλλαβές το λεπτό. «Και αυτό μόνο για τα
χρήματα», λέει σήμερα. «Γιατί θέατρο
πάντα ήθελα να κάνω, αλλά ως σουμπρέττα».
Από τα χρήματα που έβγαζε με τις 190
συλλαβές το λεπτό, η Edith κάθε βράδυ ήταν στη σχολή θεάτρου και δεν ήταν
καθόλου αμίλητη.
Ακόμα και σήμερα μπορεί να πει την σκηνή του κελιού από το έργο «Agnes
Bernauer» του Hebbel, με την οποία πέρασε την εξέταση υποκριτικής, χωρίς να
κολλήσει.
Και κάτι για το οποίο είναι ιδιαίτερα
περήφανη: Πριν ασχοληθεί με το θέατρο, η Edith έγραφε μουσικές κριτικές για μια
εφημερίδα του Σάλτσμπουργκ, καθώς κατανοούσε πολύ καλά και αυτό το
επαγγελματικό αντικείμενο.
Τα επαγγελματικά θεμέλια γι' αυτό τα έλαβε η
Edith Elmay στο Ωδείο της Βιέννης, όπου σπούδασε τραγούδι. Ο ενθουσιασμός της
για μάθηση δεν γνώριζε όρια.
Translation
to English:
Be that as it may: When Edith, born with the
respectable bourgeois name Häuselmayer, came into the world, no one could have
predicted that she would one day step in front of the movie camera as a minor
but legally an adult.
But let's
take things step by step. When
Edith first cried, it was July 24, 1936, a day with no political or historical
significance, and probably only appears in Edith's biography.
19 years
later, she was sitting as a correspondent in an office, typing 190 syllables
per minute. "And
all this just for the money," she assures today. "Because I always
wanted to do theater, but as a soubrette."
From the
money she earned typing 190 syllables per minute, Edith was in acting school
every evening and was far from being a woman of few words.
Even today, she can
recite the prison scene from Hebbel's Agnes Bernauer, with which she
passed her acting exam, without hesitation.
And what she
is particularly proud of: Before her theater career, Edith wrote music reviews
for a Salzburg newspaper, as she also knew a thing or two about this profession.
Edith Elmay
received her professional training at the Vienna Conservatory, where she
studied singing. Her eagerness to learn had no boundaries.
Πρωτότυπο γερμανικό κείμενο:
Seit ihrem
Sprung auf die Bretter hat Edith am Wiener Raimund-Theater, am
Renaissance-Theater, am Theater in der Josefstadt gespielt, war mit Johannes
Heesters und Paola Loew auf Tourneen, hat im Funk und im Fernsehen ihr Debüt
hinter sich, und natürlich im Film.
1957 war es
Regisseur Georg Tressler, der ihr in „Noch minderjährig“ die erste Chance gab.
Sie war ihm
durch einen Fotowettbewerb aufgefallen.
Bevor sie dann
als „Blitzmädel an die Front“ ging, war Edith noch in den „Skandal in Ischl“
verwickelt, machte „Die unentschuldigte Stunde“ mit, war (aber nur für ein paar
Drehwochen) ein „Gefährdetes Mädchen“ und landete schließlich neben Horst
Buchholz in „Endstation Liebe“.
Μετάφραση στα Νέα Ελληνικά:
Από τότε που ανέβηκε στην σκηνή, η Edith έχει παίξει στο Θέατρο Ράιμουντ
της Βιέννης, στο Θέατρο Ρενεσαάνς, στο Θέατρο στην Ιωσήφστατ, είχε περιοδείες
με τους Johannes Heesters
και Paola
Loew,
έκανε το ντεμπούτο της στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και φυσικά, στον
κινηματογράφο.
Το 1957 ήταν ο σκηνοθέτης Georg Tressler που της έδωσε την πρώτη ευκαιρία
στο έργο «Noch
minderjährig». Την είχε προσέξει μέσω ενός
διαγωνισμού φωτογραφίας.
Πριν φύγει ως «κορίτσι της αστραπής στο
μέτωπο», η Edith
είχε εμπλακεί πρώτα στο «Σκάνδαλο στο Ίσλ», συμμετείχε στο «Η αδικαιολόγητη
ώρα», υπήρξε (αλλά μόνο για μερικές εβδομάδες γυρισμάτων) «Κορίτσι σε κίνδυνο»
και κατέληξε τελικά δίπλα στον Horst
Buchholz
στην ταινία «Τελικός Σταθμός: Αγάπη».
Translation to English:
Since her leap
onto the stage, Edith has performed at the Vienna Raimund Theatre, the
Renaissance Theatre, and the Theater in the Josefstadt, toured with Johannes
Heesters and Paola Loew, made her debut on radio and television, and of course,
in film.
In 1957, it
was director Georg Tressler who gave her her first opportunity in Noch
minderjährig.
He had noticed her through a photography competition.
Before heading to the front as the
"Blitz girl," Edith had first been involved in Scandal in Ischl,
participated in The Unexcused Hour, played (but only for a few weeks of
filming) a Dangerous Girl, and eventually ended up next to Horst Buchholz in Endstation
Liebe (Final Destination: Love).
Πρωτότυπο γερμανικό
κείμενο:
Das war allerdings
keine Endstation für ihre Karriere, sondern eher ein Start. „Die Straße“ ihrer
Filmarbeit führte weiter mit „Immer die Radfahrer“, „Der veruntreute Himmel“,
„Auch Männer sind keine Engel“, „Das Dreimäderlhaus“, „Whisky, Wodka,
Wienerin“, „Meine 99 Bräute“ und „Im Nachtlokal zum Silbermond“.
Eine Rolle,
die Edith Elmays Herzenswunsch am nächsten kam, war die der drolligen, mit
einem „sexten“ Sinn für Männerschwächen ausgestatteten Heidi in „Whisky, Wodka,
Wienerin“. Denn am liebsten möchte die mollige Blondine komischen Sex spielen.
Μετάφραση στα Νέα
Ελληνικά:
Αυτό πάντως δεν ήταν το τέλος για την
καριέρα της, αλλά μάλλον μια αφετηρία. «Ο δρόμος» της στην κινηματογραφική
δουλειά συνεχίστηκε με τις ταινίες «Πάντα οι ποδηλάτες», «Ο καταχρασμένος
ουρανός», «Και οι άντρες δεν είναι άγγελοι», «Το τριμαδέλχο», «Ουίσκι, βότκα,
Βιεννέζα», «Οι 99 νύφες μου» και «Στο νυχτερινό κέντρο με το Ασημένιο Φεγγάρι».
Ένας από τους ρόλους που πλησίασε
περισσότερο την καρδιακή επιθυμία της Έντιθ Έλμαϊ ήταν εκείνος της παράξενης,
με έναν «σεξουαλικό» αίσθημα για τις αδυναμίες των αντρών, Χάιντι στην ταινία
«Ουίσκι, βότκα, Βιεννέζα». Διότι η παχουλή ξανθιά θα προτιμούσε να παίζει
κωμικό σεξ.
English:
However,
this was not the end of her career, but rather a starting point. "The road" of her film
work continued with the films "Always the Cyclists," "The
Embezzled Sky," "Even Men Are Not Angels," "The Three
Maiden House," "Whisky, Vodka, Viennese," "My 99
Brides," and "In the Nightclub Under the Silver Moon."
One of the
roles that came closest to Edith Elmayer's heart's desire was that of the
quirky, with a "sexy" sense for men's weaknesses, Heidi in
"Whisky, Vodka, Viennese." Because the plump blonde would rather play
comedic sex.
Film Revue
NR. 16 - JAHRGANG 13
4. August 1959
70 Pfennig zuzüglich Zustellgebühr
Österreich: 5. 5,0 .
Italien: L. 150
Postverlagsort: Karlsruhe
Στα
Ελληνικά:
Film
Revue
Αρ. 16 - Έτος 13
4
Αυγούστου 1959
70
πένες συν χρέωση αποστολής
Αυστρία: 5, 5,0
Ιταλία: Λ. 150
Τόπος εκδόσεως: Καρλσρούη
In
English:
Film
Revue
No. 16 - Volume 13
August
4, 1959
70
Pfennig plus delivery fee
Austria: 5, 5.0
Italy: L. 150
Place of publication: Karlsruhe
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 30 Μαϊου 2025 :
Edith Elmay
Η
Μονρόε της Βιέννης
Film Revue
magazine 1959
Gallery of Stars
Καλλονές
Κινηματογραφικά ]
ακροάσεις: The Black Moods “ Roadhouse Blues ” (cover version) featuring Robby Krieger ΜΟΥΣΙΚΗ Υπερσύνδεση: https://y...
