Γιάννης Ξενίκας
Μπαράκια I.
Κάποτε στη Θεσσαλονίκη
Τω ξενίω Ζηνί
ΣΕΛΗΝΗ.
Το θρυλικό μπαρ στο οποίο είδαμε Άσιμο, Σιδηρόπουλο, Τρύπες, Blues Gang, δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Θυμάμαι ένα σύνθημα, ''στο Ντορέ και στη Σελήνη η αδιαφορία σου με σβήνει". Ο Παύλος Σιδηρόπουλος είχε πει σε μια εμφάνισή του στη Σελήνη, "είναι ωραία να παίζεις στο φεγγάρι..." Το σπέσιαλ ποτό ήταν κρίκερ μπύρα ενισχυμένη με σφηνάκι.
Από τις βασικές παρέες εκείνη του Νίκου Παπάζογλου, που κάθονταν στο ελαφρώς υπερυψωμένο υπερώο με τα τραπεζάκια ακριβώς στο πίσω μέρος της μεγάλης ωοειδούς κυκλοτερούς μπάρας. Στα δύο μέτρα απόσταση, ίσως και μικρότερη, ανώνυμοι και επώνυμοι χωρίς καμμία διάκριση και σνομπισμό έπιναν το ποτό τους.
Σήμερα είναι έτσι:
Sante.
Το όνομα και η κομψή
επιγραφή από τα γνωστά τσιγάρα Sante.
To
Sante
ήταν κάπου εδώ.
Ντορέ.
Το
ιστορικό Ντορέ, το παλαιότερο όλων, διάσημο περισσότερο για τα τραπεζάκια του
στο παρκάκι κυρίως λόγω του κινηματογραφικού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, άπειρες οι
φωτογραφίες με τους έλληνες κινηματογραφικούς σταρ και παράγοντες της κινηματογραφίας.
Ρωξάννη.
Ακριβώς δίπλα στο Ντορέ. Λειτούργησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με τον εσωτερικό του ελαφρώς ημιυπόγειο χώρο με τους βελούδινους βυσσινί καναπέδες.
Το Ντορέ υπάρχει ακόμα.
Στο βάθος το Θέατρο της
Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, όπου γίνονταν τα πάλαι ποτέ ένδοξα Φεστιβάλ
κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.
Αριστερά τα τραπεζάκια
του πεζόδρομου του Ντορέ.
Ακριβώς απέναντι από τα τραπεζάκια, δεν εμφαίνεται στη φωτογραφία, ο Λευκός Πύργος και η παραλία.
Berlin.
O επιμήκης χώρος για το νιου-γουέϊβ
και για το μετα-πανκ. Για την εποχή του άκρως ενημερωμένο μουσικά για την τότε
νεανική μουσική πρωτοπορία.
Το κλαμπάκι Berlin με
τα live υπάρχει ακόμα.
Μανδραγόρας.
Τότε ανέβαινες στο
δεύτερο και στον τρίτο όροφο. Υψηλή αισθητική και σέρβις.
Ο Μανδραγόρας, το προχωρημένο μπιστρό με την
εντυπωσιακή είσοδο, είναι έτσι σήμερα.
De Facto.
Το De Facto στην Παύλου
Μελά που ίδρυσε ένας Γάλλος φιλόλογος, καλά κρατεί με άλλη διεύθυνση.
Ξεκίνησε ως χώρος κουλτούρας, ζωγράφων και
καλλιτεχνών, και ευρύτερα χώρος του Γαλλικού Ινστιτούτου. Στο εσωτερικό με
ιδιαίτερη αισθητική και ζεστασιά. Δεν είχε χώρο για πολλά τραπεζάκια έξω.
κείμενο
– φωτογραφία : Γιάννης Ξενίκας
Μπαράκια I.
Κάποτε
στη Θεσσαλονίκη
« Τω
ξενίω Ζηνί »
( ανταποκρίσεις ενός περιηγητή )
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 30 Μαϊου 2023 :
Γιάννης Ξενίκας
Μπαράκια Ι
Κάποτε στη Θεσσαλονίκη
Τω ξενίω Ζηνί ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου