Γιάννης Ξενίκας
TARATSA ROCK PARTY
(Η
ραψωδία μιας παρέας)
Αφιερωμένο στο Μιχάλη που συνεχίζει τα πάρτι στον
ουρανό…
Μια ζεστή και υγρή βραδιά του Μάη. Μια βραδιά
με πανσέληνο. Σύννεφα και απειλή βροχής. Η βροχή δεν ήρθε. Φέρθηκε με αβρότητα
στα παιδιά 20-24 χρονών που έκαναν τις
ετοιμασίες για κείνο το πάρτι στους ουρανούς. Το τοπίο βιομηχανικό: ταράτσες, πλυσταριά,
κεραίες και κάγκελα. Στο φόντο τα κόκκινα φώτα της πόλης
βουλιαγμένα μέσα στην γνώριμη αχλύ της. Ήταν το πιο φιλόδοξο απ’ όλα τα πάρτι: Μπόλικος χώρος, δυνατή μουσική,
εκατοντάδες άτομα και πολλά μηνύματα. Διοργάνωση; Η Βούλα, η Σοφία, ο Λάκης, ο
Γιάννης και συ Μιχάλη, θυμάσαι; Όλα
αυτά, Γύζη 1 στη μέση της Κασσάνδρου, πάνω από την Αγίου Δημητρίου, στις παρυφές
της παλιάς πόλης και του Κουλέ καφέ, όπως τόσο αρεσκόταν να λέει ο λαογράφος Πέππας. Στην ταράτσα της οικοδομής που είχε
στο ισόγειο το σινεμά ‘’Κατερίνα’’ με τα δύο τούρκικα έργα, Χούλια Κότσιγιτ, Ταρίκ Ακάν και τέτοια. Στο ίδιο
τετράγωνο με το κουτούκι ‘’Η Νέα Φωλιά’’
με τα βαρέλια και το τζουκμπόξ.
Πόσα και πόσα πάρτι… Μαθητικά και φοιτητικά,
ώριμα και οικογενειακά. Μπήτς πάρτι και
κλειστά. Εργένικα και πονηρά. Σκοτεινά όπως αυτό στην Ιουλιανού, όταν ο Παύλος γιόρταζε τα είκοσι του και έσπασε το τζάμι της
τουαλέτας, γιατί του την έδωσε. Πρόχειρα και καλοοργανωμένα. Θεματικά και
χαλαρά. Όψιμα με τις οργανώτριες εγκύους και πάρτι κατά παραγγελίαν. Μασκέ,
όπως αυτό που ήρθαν ο Ρένος και ο Θανάσης -εκλεκτοί γκέι- ντυμένοι γυναίκες με
μεγάλη επιτυχία. Πάρτι μουσικά υποψιασμένα, που μας δίναν συγχαρητήρια οι
ειδικοί και πάρτι επανένωσης. Πάρτι με χάπενινγκ και πάρτι σε μπαρ. Πάντα η
παρέα έψαχνε μια ευκαιρία, ένα καινούριο σπίτι, έναν πρόσφορο χώρο, ένα μαγαζί,
μια γιορτή, μια νέα δυνατότητα.
Η γειτονιά είχε φρικάρει με αυτό το πάρτι
κυρίως όταν κάποιοι ανέβηκαν από νωρίς στην ταράτσα και είδαν τα μηχανήματα και
την όλη προετοιμασία. Ένας νταής αγανακτισμένος έδειξε μάλιστα επιθετικές
τάσεις στο ασανσέρ. Δεν ήταν και η πρώτη φορά βέβαια που φρίκαραν. Από το 1982
που η παρέα είχε πιάσει το ρετιρέ είχε χιλιοπροκαλέσει την φιλήσυχη γειτονιά. Πώς να μην προκαλέσει
εδώ που τα λέμε: Συζητήσεις για μαρξισμό
και αναρχισμό, συζητήσεις για έρωτα, ομοφυλοφιλία, μουσική πάντα, νεανική ζωντάνια, γέλια, πολλά άτομα, πολλά κορίτσια,
πάρτι, πολλά πάρτι... Οι περισσότεροι
στη γειτονιά αλληλοκοιτιόντουσαν και κουνούσαν το κεφάλι. Μερικοί μόνο κάτι μισόλογα
(και μισά και μίσους) και απειλές. Ο
τραγόπαπας που έμενε ακριβώς από κάτω, ρετιρέ η παρέα, στον πέμπτο αυτός, το
πήρε πάνω του: Πρώην ταγματασφαλίτης που έγινε παπάς στο τέλος της κατοχής.
Τεράστιος σαν δαίμονας, μούγκριζε, δε
μιλούσε. Είχε ξεχάσει επιδεικτικά το σχήμα και τις χριστιανικές αρχές που
υπηρετούσε. Όταν ενοχλείτο από φωνές, ιδέες και μουσικές, κραύγαζε: «κακό θάνατο κτήνη, θα
καταστρέψετε θρησκεία, πατρίδα και κάθε έννοια ηθικής».
Θυμάσαι Μιχάλη, την πρώτη φορά που τον
συναντήσαμε; Είχαμε λίγες μέρες στο σπίτι και όταν ενοχλήθηκε από κάτι λόγια και
μουσικές, ανέβηκε απάνω. Μίλησε καλά στην αρχή αλλά όταν παρεξήγησε την
ευγένειά μας για αδυναμία είπε στο τέλος: «Και να μην ξαναγίνει αυτό
παλιοκομμούνες». ‘’ Τι είπες βρε τραγόπαπα, φασίστα’’ του είπες εσύ, και
ξεκίνησε μια βεντέτα που κράτησε πέντε χρόνια κοντά. Αλλά τα βάζεις με παιδιά
που ‘’πετούν με του βοριά τα νέφη’’; Θυμάσαι
Μιχάλη, που δίναμε φυλλάδια του ΚΚΕ στην έντρομη παπαδιά; Που κολλάγαμε σηματάκια στην πόρτα του παπά «ο λαός
δε ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»; Στο τέλος τον τρελάναμε, ηττήθηκε κατά κράτος και
ανακάλυψε και την πειθώ για να μας συνετίσει. Μέχρι που μια μέρα μας έριξε κάτω
από την πόρτα την γνωμάτευση του καρδιολόγου Μαστορίδη, ότι χρειάζεται ηρεμία,
ησυχία και τα τοιαύτα. Θυμάσαι Μιχάλη; Ακόμα την έχω τη γνωμάτευση.
Τι θέλει ένα καλό πάρτι; Φαῒ, πιοτί,
μουσική. Όλα ξεκινούσαν με ένα καλό μπιφτέκι στον ‘’Αχνό’’. Και πόσο γλυκά ήταν
εκείνα τα μυγδαλάκια από την Αντιμάχεια όπως είχε πει ο Τσαρούχας… Και ποτά,
πάντα προσεκτικά διαλεγμένα από την κάβα της γειτονιάς, ουίσκι, κρασί, βότκα,
σναπς, μπράντι και φυσικά πολλά μπουκάλια δώρα. Αυτό το πάρτι είχε και θεάματα,
όπως προβολή σλάιντς από το Μάη του 68 και από διάφορα συνθήματα με πολιτικό
και οικολογικό περιεχόμενο από τους τοίχους της αγαπημένης πόλης. Ο Αγαλιανός ήταν; Ξεθωριάζουν οι
μνήμες! Ο Πέτροβας είχε φύγει. Πρέπει να ήταν ο Πολυμενάκος, οι Σόνιες, ο Μπάμπης, η Ολυμπία, η πρώτη μας έγκυος, ο Ξένιος είχε
φύγει, o
Βερούχης,
η Στέλλα, ο Ανέστης, η Ειρήνη, η Μπέσσυ,
ο Άγγελος, ο Φώτης…
Και συ εκεί, πάντα εκεί με εκείνο το
ειρωνικό γελάκι, εκείνο το όμορφο μουστάκι, τα γιατρουδίστικα γυαλιά στο λεπτό μουτράκι που φώτιζαν τα
μάτια γεμάτα πνευματική σπιρτάδα και ικανοποίηση, να προσέχουν τις μουσικές
επιλογές, την ένταση της στιγμής και να τρέχουν από μάτια σε μάτια λες και
πάντα έψαχνες, πάντα κάτι έψαχνες. Με την αιώνια εργατική φόρμα και τα σπορτέξ να καλύπτουν το κρουστό σώμα. Με τη βελούδινη φωνή με την ελαφρά Σερραίικη
προφορά πάντα κάτι αναζητούσες. Λίγα μαλλιά που έκαναν αντίθεση με όλες αυτές
τις μαλλούρες που τρέφαμε οι υπόλοιποι. Πάντα ξεχώριζες εσύ ο επαναστάτης, ο
καλλιτέχνης, ο γιατρός, ο διανοούμενος, ο μοναχικός εραστής. Πήγαινες πάνω κάτω
σε όλες τις πλευρές της ταράτσας ανάμεσα στις καμινάδες και τους φωταγωγούς,
τραγουδώντας την ωδή στη σελήνη, μια σελήνη που δε φαινόταν πουθενά.
Και από μουσικές; Μεγάλες κονσόλες και ηχεία
που τράνταξαν τη γειτονιά. Τοποθετήθηκαν δίπλα στο πλυσταριό που είχε χρήση
κουζίνας. Βινύλια και κασέτες. Από
εμπορικά μέναμε στον Μάϊκλ Τζάκσον παρόλο που το Αμερικανάκι το ξαδερφάκι το
είχε πει ρητά: ‘’Τώρα μόνο Madonna’’!
Είχαμε παραμερίσει διακριτικά πια την ηλεκτρονική μουσική και το Χέβυ Μέταλ που είχαν εισαγάγει ο Παύλος και τα άλλα
παιδιά από τη Γερμανία και κυρίως εσύ Μιχάλη… Πολλά εναλλακτικά σχήματα, dark wave και κλασικό ροκ. Doors, Pink Floyd, Queen, Dire
Straits,
REM,
Talking
Heads, Eurythmics, Clash,
Cure,
Marley,
Santana,
Bowie,
The
Sound,
Joy
Division,
New
Order,
Springsteen,
Human
League,
Foreigner,
Nina
Hagen,
Joan
Jet,
Pretenders,
Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ, Τρύπες, Παύλος Σιδηρόπουλος, Πανούσης.
Και ποιοι άλλοι ήταν, Μιχάλη; Ο Σωτήρης και
η Πόπη, οι Παύλοι, ο Κωσταράς, η Μαρία, ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Γιώργος, η
Λίτσα, ο Λιβανέζος ήταν; Η Ιόλη ήταν; Σίγουρα ήταν ο Γούνης. Σίγουρα ήταν οι Γιώτες και η Παπανικολάου. H Χριστίνα και ο
Πανούλης πρέπει να ήταν. Οι πιο πολλοί από τη Φιλοσοφική αλλά
εκπροσωπούνταν όλες οι σχολές.
Και πως προχωρά ένα καλό πάρτι: Θέλει χορούς,
αναστεναγμούς, εναγκαλισμούς. Χορούς όπως εκείνης της βραδιάς: Δυνατούς,
ελεύθερους, συμμετοχικούς, χορούς αρχέγονους αφρικανούς, όχι ορχήσεις, χορούς
μαγικούς, ελκυστικούς, χορούς–προσευχές. Χορούς κτυπήματα της ψυχής πάνω στο
μάρμαρο της γνώσης. Και εκείνα τα μπλουζ, που όλοι περίμεναν, ήταν μια αναμονή
και ένα διάλειμμα, ένα σφιχτό δέσιμο των
ιδρωμένων παλλόμενων κορμιών. Μια ευκαιρία, μια λυτρωτική και απελευθερωτική
αγκαλιά. Η νύκτα και τα φώτα της πόλης τύλιγαν μαγικά τα ζευγάρια, τα λαμπάκια -μπλε
και κόκκινα πάντα- ήταν τοποθετημένα σε όλη την πίστα, σε όλα τα τετραγωνικά
της ταράτσας που σε κάποια σημεία ήταν χωρίς προστατευτικά και κάτω ήταν το
χάος… Οι περισσότεροι ξεκουράζονταν που και που στο περβάζι όπου ακουμπούσαν
και τα ποτήρια τους. Όσοι προτιμούσαν να καταφύγουν στο διαμέρισμα, εκεί τα πιο
ρεμβαστικά κεριά και πορτατίφ έτρωγαν τις σκιές μετατρέποντας τις σε ημίφως.
Όλα τα είδωλα βέβαια μάχονταν να περάσουν από τις βαριές κουρτίνες του καπνού
που ανέδιδαν κάθε λογής τσιγάρα.
Και πως καταλήγει ένα καλό πάρτι; Στο τέλος
είχαμε μεθύσια, καμιά φορά στη φαντασία μας.
Η φαντασία όμως είναι πάντα ευπρόσδεκτη προέκταση της πραγματικότητας ειδικά
όταν δεν μπορείς να ζήσεις με αυτήν μόνο, όταν έχεις ανάγκη να ταξιδεύεις σε
άλλους ουρανούς, σε άλλους κόσμους.
Και φυσικά ήρθε η απαραίτητη αστυνομία που
δεν ήταν η πρώτη φορά που μας επισκεπτόταν. Μάλλον ήμασταν πολύ γνωστοί στο
αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς που βρισκόταν στην Σοφοκλέους. Ανέβηκαν πάνω
επέβαλαν τέλος της μουσικής με το γνωστό «διαλυθείτε ησύχως» αλλά βέβαια δεν
μπορούσαν να επιβάλουν και το τέλος του πάρτι που συνεχίστηκε μέχρι πρωίας στην
ταράτσα, στο διαμέρισμά μας με την ολάνοιχτη πόρτα -όπως ολάνοιχτοι ήμασταν και εμείς τότε- και
στα μπαλκόνια μας που έλαβαν χώρα οι λυσιτελέστεροι εναγκαλισμοί και οι προχωρημένες περιπτύξεις.
Μπορεί να μην ζωγραφίστηκε ποτέ ο τοίχος
απέναντι από το μικρό δωμάτιο στο φωταγωγό με χρώματα, όπως ονειρευόμασταν,
αλλά είχε γεμίσει με χρώματα η καρδιά μας, ζωηρά χρώματα όπως στους πίνακές σου,
Μιχάλη. Και ύστερα πάλι γκρίζο και δύσκολες εποχές. Όμως η βροχή -όπως εκείνη
τη βραδιά- δεν ερχόταν, πάντα άστραφτε,
πάντα μπουμπούνιζε, απειλούσε αλλά δεν ερχόταν. Εκείνο το βράδυ όμως του
καλύτερου πάρτι είχε συννεφιά, δεν μπορέσαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα πάνω από
την πόλη όπως περιμέναμε. Δε βγήκε ούτε το φεγγάρι. Δε μπόρεσε να διατρύσει τα νέφη όσο κι αν προσπάθησε. Κι ήταν ολόκληρο
το φεγγάρι, πάντα το θέλαμε ολόκληρο το φεγγάρι…
Η απειλή βροχής και η συννεφιά εκείνης της βραδιάς ήταν
προϊδεασμός για αυτά που θα έρθουν, για αυτά που έφτασαν τώρα βρε Μιχάλη…
Γιάννης
Ξενίκας
Θεσσαλονίκη Ιανουάριος 2018
ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΚΑΣ TARATSA ROCK PARTY
To διήγημα
του Γιάννη Ξενίκα
«TARATSA ROCK PARTY»
( η ραψωδία μιας παρέας )
αναρτήθηκε από το ιστολόγιο
«ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ»
– eleftherografos.blogspot.com –
στη σειρά: «Πάπυροι»
τον Ιούλιο του 2023.
Ο αναγνώστης ελεύθερα μπορεί να έχει
πρόσβαση, αρκεί να αναφέρει την πηγή, και χωρίς να έχει δικαίωμα να αναπαράγει
μέρος ή το σύνολον του κειμένου για εμπορικούς ή οποιουσδήποτε άλλους σκοπούς.
Η παρούσα παρουσίαση εμπίπτει στη
νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Το παρόν τεύχος
κυκλοφορεί μόνο
σε ηλεκτρονική μορφή
και όχι σε έντυπη.
Δεν αποτελεί αντικείμενο πώλησης.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 9 Ιουλίου 2023 :
Γιάννης
Ξενίκας
“Taratsa
Rock
Party”
(
η ραψωδία μιας παρέας )
διήγημα 2018
σειρά: «Πάπυροι» (2023)
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου