« Θεατρική επιθεώρησις »
κριτικό άρθρο 1882
θεατρική κριτική
εφημ. «Φάρος της Μακεδονίας»
Θεατρογραφικά
Θεατρική Επιθεώρησις
Εάν το θέατρον ομολογήται πανταχού ως το τερπνόν των κοινωνικών
σχολείον, εν ώ εξευγενίζεται το φρόνημα και διαπλάσσεται ηθικώς η καρδία, εις
εκείνους μάλιστα των λαών όσοι εκ μοιραίων περιστάσεων στερούνται ελευθέρας
δημοσιογραφίας και άλλων αναγνωσμάτων και υψηλοτέρων ακροαμάτων, αποβαίνει το
αληθές εθνικόν θέατρον απαραίτητος πνευματική άμα και ηθική τροφή.
Τούτο απέδειξεν η ελληνική των Θεσσαλονικέων κοινότης παρασχούσα πάσαν
την δυνατήν συνδρομήν αυτής εις τον άρτι αφικόμενον εις την πόλιν ημών
(:Θεσσαλονίκη) θίασον του κ. Δ. Αλεξιάδου, προτιθέμενον να δώση είκοσι
παραστάσεις.
Η δε συρροή πλήθους εις τας τέσσαρας δοθείσας ήδη παραστάσεις εμφαίνει προς
τοις άλλοις και ένδειξιν τινα ευχαριστίας προς τους Έλληνας ηθοποιούς, οίτινες
εκ μικρών ορμώμενοι, αβοήθητοι εν πολλοίς, οι πλείστοι δ’ αυτοδίδακτοι,
ανεδημιούργησαν μικρόν κατά μικρόν την Ελληνικήν σκηνήν, ήν ήδη περιάγουσιν ανά
τας μεγαλουπόλεις Κωνσταντινούπολιν, Πετρούπολιν, Βουκουρέστιον, Σμύρνην,
Θεσσαλονίκην κ.λ. προς μυρία παλαίοντες προσκόμματα και πολλάκις μη αξιούμενοι της
προσηκούσης τω ζήλω των ανταμοιβής.
Υπό την έποψιν ταύτην μας ήρεσαν Ιωσίας ο
Ακτοφύλαξ, εν ώ ιδίως
διακρίνεται ο κ. Αλεξιάδης δια την φυσικήν όλως και απέριττον ηθοποιίαν, ήν
αναπτύσσει εν τω χαρακτήρι, όν υποδύεται.
Ήρεσεν πολύ δε μάλλον η Επαίτις,
δράμα, ού αι συγκινήσεις και η ηθική διδασκαλία παραμένουσι και πέραν του
τέλους της παραστάσεως.
Καλόν όμως θα ήτο να μή ανεβίβαζον επί της σκηνής κωμωδίας – ως την Νύμφην και Φοράδαν, και τον Μάγειρον Γραμματέα – αίτινες πλην του
χονδροειδούς γελοίου, του εξ απιθάνων παρενοήσεων προερχομένου, ουδεμίαν τέρψιν
καταλείπουσι τοις θεαταίς, ουδεμίαν ηθικήν έννοιαν, ενώ αληθής κωμωδία είνε η
μετά του διδακτικού ενέχουσα λεπτήν αστειότητα και πολλήν χάριν.
Εις δε το ρομαντικόν δράμα Δόν Καίσαρ
οι ηθοποιοί υπεκρίθησαν καλώς τους χαρακτήρας των, καίτοι όντας ασθενεστάτους,
ιδία δε ο κ. Αλεξιάδης δια την φυσικήν του αφέλειαν, η κ. Φιλομήλα Βονασέρα δια την αθωότητά της, ως
και η κ. Δημητρακοπούλου και ο κ. Λαζαρίδης απεικονίσαντες πιστώς τους γεροντικούς
αικισμούς και τας ερωτοτροπίας.
Αι Πανουργίαι του Σκαπίνου
ευχαρίστησεν πολύ τους θεατάς. Εις δε την πρωτότυπον κωμωδίαν, ο Κρυψώνας, ο κ. Ζάνος άσβεστον
προκάλεσε τον γέλωτα των θεατών, χαριεστάτη δ’ εφάνη η ωραία Φιλομήλα
(Βονασέρα).
Προχθές εδιδάχθη: Πίστις, Ελπίς
και Έλεος. Δράμα λαμπρόν το οποίον πρέπει να ίδη από σκηνής όσο το
δυνατόν περισσότερος κόσμος.
[ το άρθρο «Θεατρική Επιθεώρησις»
δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Φάρος της Μακεδονίας», Θεσσαλονίκη, Έτος Έβδομον, αριθ.
640, Σάββατον 30 Ιανουαρίου 1882, σ. 2 ]
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 28 Αυγούστου 2023 :
« Θεατρική επιθεώρησις »
κριτικό άρθρο 1882
θεατρική κριτική
εφημ. «Φάρος της Μακεδονίας»
Θεατρογραφικά ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου