Γιάννης Ξενίκας "Σημείο Αναγνωρίσεως. Αθήνα. ποίημα της Κικής Δημουλά" Τω ξενίω Ζηνί

 

Γιάννης Ξενίκας

Σημείο αναγνωρίσεως

Αθήνα

ποίημα της Κικής Δημουλά

Τω ξενίω Ζηνί

 

 

 

 

 

 

 

Σημείο αναγνωρίσεως

 

     Στο κέντρο της Αθήνας στην πλατεία Τοσίτσα, ανάμεσα στο Πολυτεχνείο και το Αρχαιολογικό Μουσείο, χαμηλά στην Πατησίων βρισκόταν το γλυπτό  ''Η Βόρειος Ήπειρος" του Κωνσταντίνου Σεφερλή. Η Βόρειος Ήπειρος αισθητοποιείται σε μάρμαρο σαν μια κοπέλα αλυσοδεμένη.

   Έρχεται λοιπόν η σπουδαία ποιήτρια Κική Δημουλά με αφόρμηση το γλυπτό αυτό να μιλήσει γενικότερα για την δεινή θέση της γυναίκας ανά τους αιώνες στο ποίημά της Σημείο Αναγνωρίσεως. Με τη γνωστή εικονοπλαστική δύναμη μετουσιώνει ένα εθνικό θέμα σε κοινωνικό, έμφυλο θέμα. Στέλνει ένα δυνατό μήνυμα για τη βία που δέχτηκαν και δέχονται οι γυναίκες και για την υποδούλωσή τους με τα πατριαρχικά δεσμά. Με απροσδόκητους συνδυασμούς λέξεων, τολμηρές μεταφορές, δυνατούς συμβολισμούς και την αμεσότητα του β' προσώπου χειρίζεται το θέμα της και συνομιλεί  με ένα άλλο έργο, προσεγγίζοντάς το με τα δικά της βιώματα.

   Δυστυχώς το γλυπτό αυτό, αφού αποκεφαλίστηκε και βανδαλίστηκε, αφαιρέθηκε ακολουθώντας με συνέπεια και την εθνική περίπτωση και την έμφυλη μοίρα. Σήμερα υπάρχει μόνο η βάση να μας θυμίζει ότι κάποτε υπήρχε εκεί η αλυσοδεμένη γυναίκα. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κική Δημουλά, Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως

                                     ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια

 

 

	Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν. Στολίζεις κάποιο πάρκο. Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.
5	Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις ἐλαφρά ἀνακαθήσει νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο πού εἶδες, πώς παίρνεις φόρα νά τό ζήσεις. Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό ὄνειρο: δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά χέρια σου
10	μ' ἕνα σκοινί μαρμάρινο κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου κάτι νά σέ βοηθήσει νά ξεφύγεις τήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου. Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό γλύπτη:
15	αἰχμάλωτη. Δέν μπορεῖς οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις στό χέρι σου, οὔτε μιά ἐλαφριά μαργαρίτα. Δεμένα εἶναι τά χέρια σου.
20	Καί δέν εἶν' τό μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος. Ἄν κάτι πήγαινε ν' ἀλλάξει στήν πορεία τῶν μαρμάρων, ἄν ἄρχιζαν τ' ἀγάλματα ἀγῶνες γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες,
25	ὅπως οἱ δοῦλοι, οἱ νεκροί καί τό αἴσθημά μας, ἐσύ θά πορευόσουνα μές στήν κοσμογονία τῶν μαρμάρων
30	μέ δεμένα πάλι τά χέρια, αἰχμάλωτη. Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως. Ὄχι γιατί γυναίκα σέ παρέδωσε στό μάρμαρο ὁ γλύπτης
35	κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου εὐγονία ἀγαλμάτων, καλή σοδειά ἀκινησίας. Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,
40	σέ λέω γυναίκα. Σέ λέω γυναίκα γιατ' εἶσ’ αἰχμάλωτη.

 

 

                                                            (Το λίγο του κόσμου, 1971) 

 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ

eleftherografos.blogspot.com

[ ανάρτηση 13 Σεπτεμβρίου 2023 :  

Γιάννης Ξενίκας

Σημείο Αναγνωρίσεως

Αθήνα

ποίημα της Κικής Δημουλά

Τω ξενίω Ζηνί ]