Leslie Uggams
“Hallelujah, Baby”
Broadway musical 1967
Leslie, a cool Bombshell
by Tom Prideaux
Life magazine, July 10, 1967
Θεάματα
Θεατρογραφικά
In a detonating rock’n’roll
ballet of the 1960s, Leslie Uggams in her miniskirt joins a bunch of jumping jills in
mod togs.
Leslie, a
cool Bombshell
Shaking her
tail feathers or doing a svelte leap, Leslie Uggams
is the cutest contradiction on Broadway.
In her first
stage hit, “Hallelujah, Baby”, she
conquers a long, grueling role, explodes brilliantly time after time like a
string of firecrackers, and still keeps cool and calm.
Written by
Arthur Laurents (West Side Story), the show is a 60-year cavalcade of Negro
race relations, with Leslie rising from housemaid to nightclub star, without
aging a day. With bracing songs by Jule Styne, Betty Comden and Adolph Green,
Hallelujah, Baby is sleek entertainment, but less spectacular than Leslie’s own
rise from Quiz Kid to the Broadway bombshell she has now become.
(απόδοση
στα νέα Ελληνικά):
Leslie,
μια ψύχραιμη καλλονή
Είτε
τινάζει τα φτερά της είτε κάνει ένα κομψή άλμα, η Leslie Uggams είναι η πιο χαριτωμένη αντίφαση
του Broadway.
Στο πρώτο της θεατρικό σουξέ, το Hallelujah, Baby,
κατακτά έναν μακρύ, απαιτητικό ρόλο, εκρήγνυται θεαματικά ξανά και ξανά σαν
σειρά από πυροτεχνήματα και παραμένει ψύχραιμη και ήρεμη.
Το έργο, γραμμένο από τον Arthur Laurents (West
Side
Story), είναι μια 60ετής αναδρομή στις
φυλετικές σχέσεις των μαύρων στην Αμερική, με την Leslie να ανεβαίνει από υπηρέτρια σε σταρ
νυχτερινού κέντρου – χωρίς να μεγαλώνει ούτε μέρα. Με δυναμικά τραγούδια των Jule Styne, Betty Comden και Adolph Green, το Hallelujah, Baby! είναι κομψή διασκέδαση – αλλά
λιγότερο εντυπωσιακή από την ίδια την άνοδο της Leslie, μια διαδρομή από παιδί σε
τηλεπαιχνίδι μέχρι την εκρηκτική καλλονή του Broadway που είναι σήμερα.
Leslie (far left)
leads a flock of “Congo cuties” in a Harlem hoofing number, evoking the Cotton
Club revues of the 1920s.
In her dressing room Leslie rushes into her street
clothes, not taking time to remove makeup. Briskly but warmly, she greets well-wishers
who crowd in. Now she is not Leslie Uggams but Mrs. Grahame Pratt, waiting for
her husband to take her home.
ο ρόλος της Leslie Uggams ως Georgina στο έργο
Ποιά τραγούδια ή
χορευτικά εκτελεί η Uggams ως Georgina και σε ποιά πράξη/σκηνή του έργου.
Η Georgina
είναι ο πυρήνας του Hallelujah, Baby!·
μέσα από τις σκηνικές οδηγίες και το κείμενο, κλιμακώνει το συναίσθημα και τη
φυλετική συνείδηση, φορώντας συνεχώς το «κοστούμι» μίας ισορροπίας ανάμεσα στην
προσωπική της επιθυμία για καλλιτεχνική καταξίωση και την κοινωνική ευθύνη που
αναλογεί στην εποχή και στην καταγωγή της.
Ανάλυση του ρόλου – βασισμένη στο κείμενο &
σκηνικές οδηγίες
Ο ρόλος της Leslie Uggams – Τα τραγούδια και τα
χορευτικά ανά σκηνές
Πρωταρχική σκηνή – Prologue
& “My Own Morning” (Πράξη Α)
Η Georgina εμφανίζεται με ομπρέλα, ως αυτοσυστήνεται
στα 25 της χρόνια, αν και η ιστορία της θα διαρκέσει 60 χρόνια. Το «My Own Morning»
την τοποθετεί αμέσως ως πρωταγωνίστρια που διεκδικεί την αυτονόμηση – σκηνή με μελωδική εισαγωγή και
μονόλογο συναισθημάτων, «θετική αυτοπροβολή» σύμφωνα με τις ενδείξεις του
librettο.Αυτή η σκηνή εισάγει τον χαρακτήρα και καθιερώνει την προσδοκία της νίκης.
Πράξη Α – Πρώτη Σκηνή (Prologue
& «My Own Morning»)
Η Georgina
εμφανίζεται κρατώντας μια ομπρέλα, την οποία μισο-κρύβει πίσω της, πάνω σε ένα
σκηνικό που υπονοεί εξωτερικό χώρο αρχών 20ού αιώνα (plantation).
Το περιβάλλον είναι λιτό — χωρίς πλήθος— ενώ η ίδια μιλάει απευθείας
προς το κοινό· έτσι εισάγεται το θεατρικό χρονικό πλαίσιο: «θα μείνω 25 χρονών
ανεξαρτήτως του χρόνου που θα κυλήσει».
Με την έναρξη του “My Own Morning”, σκηνικές οδηγίες προβλέπουν σταδιακή
αύξηση φωτισμού πάνω της, επιτρέποντας τη φωνητική της εισαγωγή χωρίς συνοδεία.
Σκηνή 1900 (plantation) – «Back in
the Kitchen» & «The Slice»
Η Georgina και η Momma καθαρίζουν ένα deck/portico στο
νότιο αμερικανικό σπίτι, με έντονη αίσθηση οικιακής υπηρέτησης. Ο φωτισμός εδώ
υπονοεί εσωτερική αυλή, μισοσκιερή.
Στο «Back in the Kitchen» κυριαρχεί ρυθμική
μέθοδος καθαρισμού, η Momma προτρέπει σε «υπομονή», ενώ ακολουθεί η σκηνή με
τον Clem («The Slice»): εμφανίζεται ένας τραπέζι πόκερ και ο φωτισμός εστιάζει
στη φιγούρα του.
“Feet Do Yo’ Stuff” (Πράξη Α)
Σε τζαζ κλαμπ της δεκαετίας του 1920, η Georgina
συμμετέχει σε μεγάλης έντασης χορογραφία: υπενθυμίζεται ο χορογράφος Kevin
Carlisle. Εδώ αναδεικνύεται η ικανότητά της ως performer και η έντονη
σκηνική της παρουσία. Χορευτικό με έντονη ενέργεια στο κλαμπ.
Σκηνή 1910 (Χάρλεμ/Klatch club) – «Feet Do Yo’ Stuff»
Το περιβάλλον είναι ένας κλειστός μινιμαλιστικός χώρος
κλαμπ με μικρό μπαρ και studio—χαμηλός φωτισμός, θερμοί τόνου.
Η Georgina εμφανίζεται ως χορεύτρια-αστέρι
(“Congo Cutie”), με Tip & Tap και λοιπά χορευτικά σώματα. Το τραγούδι είναι
ρυθμικό, τζαζ με έντονο σώμα χορευτικής ενέργειας και επιθετικές κινήσεις
δρόμου.
“Witches’ Brew” (Πράξη Α)
Δεκαετία του 1930, στην παράσταση της Federal Theatre Project. Η Georgina
ερμηνεύει, όπως υποδηλώνει το κείμενο, μια "voodoo-tinged Macbeth".
Η σκηνική οδηγία απαιτεί μεγαλεπήβολη
κίνηση, έντονα ρυθμικά στοιχεία, ψυχική ένταση με σύγχυση πολιτισμικών κωδίκων
(non-naturalistic performance).
Σκηνή 1930 – «Witches’ Brew»
Το περιβάλλον καλύπτει μια σκηνή του Federal
Theatre Project· προσωρινό σκηνικό με ξύλινες στάθμες, μαύρο φόντο, έντονο
spotlight πάνω στη Georgina καθώς ερμηνεύει ιεροτελεστικό “witch” ρόλο μέσα σε
μια voodoo θεατροποίηση του Macbeth. Η χορογραφία είναι στυλιζαρισμένη, με
τελετουργικά βήματα και αργές κινήσεις.
“Being Good Isn’t Good Enough”
(Πράξη Α, τέλος)
Η Georgina βρίσκεται δίπλα στο φινάλε του πρώτου
μέρους. Το κείμενο περιγράφει αυτή τη σκηνή ως παθιασμένη αρμονική ροή συνείδησης – παράθεση μουσικών και
θεατρικών κορυφώσεων σαν εσωτερική επικάλυψη σκέψεων/θυμού/απογοήτευσης·
σκηνική
εντολή: "αφηγείται και ξέσπασε στον χώρο".
Τέλος Πράξης Α – «Being
Good Isn’t Good Enough»
Στο τέλος της πράξης, η σκηνή είναι “black-box” —
σκηνική αφαιρετικότητα για να τονιστεί το συναισθηματικό φορτίο.
Η Georgina βρίσκεται μόνη σε ημικύκλιο φωτός
δαπέδου, επικεντρωμένη εκφραστικά· η φωνή της κορυφώνει, οι κινήσεις σπασμωδικές.
Το τραγούδι κινείται μέσα σε εκρηκτικό λυρικό μοτίβο – από αδύναμη μελωδία σε
“ρεζανάτο”.
“Talking to Yourself” (Πράξη Β)
Δεκαετία του 1940. Σε σκηνή με τους Georgina, Clem,
Harvey, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου, τα τρία πρόσωπα προβάλλονται
συναισθηματικά απομονωμένα·
σκηνική
οδηγία: παράλληλες γραμμές ("triptych staging"), μικροκινήσεις με
έντονη σκηνοθετική λιτότητα.
Πράξη Β – Σκηνή 1940 –
«Talking to Yourself»
Ένας λιτός χώρος – σκηνή USO, μισομουδιασμένος
πρόχειρα, χωρίς διαχωριστική γραμμή. Φωτεινός προβολέας πάνω στους Georgina,
Clem και Harvey· σχηματίζουν τρίγωνο με «σκηνοθεσία triptych».
Το τραγούδι είναι δραματικό, παράλληλοι
μονόλογοι με εσωτερικό διάλογο· η Georgina τραγουδά με αγωνία και με φωτιστικές
αλλαγές, εκφράζοντας τη μοναξιά και την απομόνωση.
“Hallelujah,
Baby!” (Πράξη Β)
Στο καμπαρέ της δεκαετίας του 1950 η
Georgina λάμπει ως κυρίαρχη θεατρική μορφή — λάμπει ως super club star.
Οι σκηνικές οδηγίες προβλέπουν «φώτα πάνω στη
σερβιτόρα-αστέρι του club», μεγαλύτερη κινησιολογία, ενσωμάτωση Tip & Tap.
Σκηνή 1950s (night‑club) –
«Hallelujah, Baby!»
Η Georgina ερμηνεύει πάνω σε ένα καθρέπτη stage,
φωτισμένη με στοίχιση από πολυτελή ατμόσφαιρα supper club. Φορέματα συνδυασμένα
με φωτεινές πινελιές disko-ball style. Η χορογραφία της με Tip & Tap
κινείται ευέλικτα, η μουσική είναι jazz-ρυθμική, η Georgina τραγουδά γεμάτη
αυτοπεποίθηση, παίρνει το μικρόφωνο, και στο τέλος κάνει μικρό σκηνικό γύρισμα
προς κοινό.
“Now’s the Time” (Πράξη Β)
Δεκαετία του 1960. Τελική σκηνή-φινάλε: μεταβαίνει από
προσωπικό επιτυχία σε κοινωνική αφύπνιση. Αποκτά την επίγνωση του κοινωνικού
και προσωπικού της ρόλου. Το κείμενο απαιτεί αργό μονόλογο, σχέδιο που σταδιακά
μετακινείται προς το κοινό· συναισθηματική αποκαλυπτικότητα. Συναισθηματική
κορύφωση, φωνητική εκτόνωση.
Η σκηνική οδηγία τονίζει: στρέψε την
πλάτη προς τους κυρίους, τραγούδησε «for everyone’s supper – not just my
own».
Σκηνή Party εποχής ‘60s – «Now’s the Time»
Το background είναι πολυτελές λευκό σαλόνι, cocktail
party με πολυκοσμία, λευκούς θαμώνες. Η Georgina είναι στο κέντρο, φωτισμένη
ενώ τα υπόλοιπα πρόσωπα σε μισοσκόταδο.
Σταδιακά τραγουδά, φεύγει από στημένο
μικρόφωνο και πηγαίνει προς το κοινό — ο προβολέας ανάβει πλήρως· οι φωτισμοί
γίνονται δυναμικοί, ευθεία συναισθηματική απευθυντικότητα.
Η Leslie
Uggams ανέδειξε τον χαρακτήρα της Georgina με ιδιαίτερη έμφαση στη φωνητική και
συναισθηματική αλήθεια σε κάθε «ερμηνευτική κορύφωση» – από την πιστή
αυτοπαρουσίαση κορυφαίων τραγουδιών (π.χ. “Being Good”, “Now’s the Time”) μέχρι
την οικονομία κινήσεων σε πιο λιτές σκηνές (π.χ. “Talking to Yourself”).
Κάθε
τραγούδι συνοδεύεται από σκηνοθετική και χορευτική καθοδήγηση, αλλά και ζωντανή
σύνδεση με την εποχή της κάθε σκηνής, αναδεικνύοντας την προσωπική και πολιτική
εξέλιξη της Georgina μέσα από τον χώρο και την αισθητική κάθε δεκαετίας.
Σκηνοθετική & ερμηνευτική δυναμική
Οι σκηνές διαμορφώνονταν ως «άλλες
εποχές» χωρίς ηλικιακή εξέλιξη· η Georgina παραμένει ίδια, αλλά η κοσμική της
πορεία μεταβάλλεται.
Το ρεπερτόριο τραγουδιών και
χορευτικών της συνδέεται και διαχωρίζεται από κάθε δεκαετία, καθιστώντας τη
Leslie Uggams προσωπικό θεατρικό άξονα.
Βάση κειμένου & σκηνικών
οδηγιών: τόσο τραγούδι όσο και έκφραση του ρόλου εξελίσσονται «βαριά» – από
φιλήσυχη, νεανική αισιοδοξία, σε εκρηκτική φωνητική πίστη, κι έπειτα σε
πολιτική ωρίμανση.
Leslie
Uggams “Hallelujah, Baby”
Broadway
musical 1967.
To θέμα, η πλοκή, οι κεντρικοί ήρωες του μιούζικαλ.
/ - 1a. (φωτογραφία από το διαδίκτυο)
/ - 1b. (φωτογραφία από το διαδίκτυο)
/ - 1c. (φωτογραφία από το διαδίκτυο)
/ / - 1d. (φωτογραφία από το διαδίκτυο)
στοιχεία της παράστασης:
Το μιούζικαλ Hallelujah, Baby! έκανε πρεμιέρα στο Broadway στις 26 Απριλίου 1967 στο Martin Beck Theatre (σημερινό Al Hirschfeld Theatre) και έκλεισε
στις 13 Ιανουαρίου 1968, αφού συμπλήρωσε 293 παραστάσεις.
Το θέμα & η πλοκή του μιούζικαλ:
Η ιστορία καλύπτει περίπου εξήντα χρόνια
(από το 1900 έως τη δεκαετία του '60) και επικεντρώνεται στην Georgina,
μια νεαρή αφροαμερικανίδα που παραμένει στην ηλικία των 25. Αντιπροσωπεύει τη
διαρκή επιδίωξη της προόδου και της ταυτότητας.
Η μητέρα της, Momma, ο
αρραβωνιαστικός της Clem και ο φίλος της από το χώρο του θεάτρου, Harvey,
επίσης μένουν "παγωμένοι" στην ίδια ηλικία
Η πλοκή εστιάζει στις προσπάθειες της Georgi na να αναδειχθεί από τη ζωή της
οικιακής βοηθού σε επιτυχημένη καλλιτέχνιδα, μέσα από τις δυσκολίες της
φυλετικής ανισότητας και κοινωνικής καταπίεσης .
Κεντρικοί ήρωες/χαρακτήρες του έργου:
Georgina (Γεωργίνα): Νεαρή, χαρισματική, με φωνή, μεγαλωμένη
με την ελπίδα της αυτονομίας. Αντιπροσωπεύει την εξασφαλισμένη πορεία της
αφροαμερικάνικης κοινότητας προς την κοινωνική ανύψωση.
Momma (Μόμα): Μητέρα της Georgina, λειτουργεί ως φωνή
ρεαλισμού και παραδοσιοκρατίας. Υπενθυμίζει ότι «να παραμένεις στη θέση σου»
σημαίνει επιβίωση. Παίζει κεντρικό ρόλο ως ηχηρή υπενθύμιση των παθών της
παλιάς γενιάς.
Clem (Κλεμ): Αρραβωνιαστικός της Georgina,
Pullman porter. Αντιπροσωπεύει
την εργατική τάξη και τη σκέψη της ταξικής απελευθέρωσης. Καταλήγει πολιτικός
ακτιβιστής, εκφράζοντας την ανάγκη για συλλογικό έλεγχο.
Harvey (Χάρβεϊ): Λευκός θεατρικός παραγωγός, φίλος και
πιθανός έρωτας της Georgina. Αντιπροσωπεύει την “θεραπευτική” πλευρά των λευκών
συμμάχων, αλλά και την εσωτερική σύγκρουση όσων στηρίζουν την ενσωμάτωση.
Tόπος και Χρόνος εκτύλιξης της υπόθεσης:
Η δράση εκτείνεται από το 1900 έως τη
δεκαετία του 1960, αλλά οι ήρωες δεν μεγαλώνουν.
Τόπος: ΗΠΑ – Νότος (νοτιοανατολικά πλάννα), Βοράς
(Χάρλεμ, θέατρο, κλαμπ), πόλη στα 1960’s.
Συντελεστές της παράστασης:
Βιβλίο (book): Arthur
Laurents (Άρθουρ Λόρεντς)
Μουσική: Jule Styne
(Τζουλ Στάιν)
Στίχοι: Betty Comden & Adolph Green (Μπέτι Κόμεν,
Αντόλφ Γκριν)
Σκηνοθεσία: Burt Shevelove (Μπερτ Σίβελοβ)
Χορογραφία/σκηνοθεσία: Kevin Carlisle (Κέβιν Κάρλαϊλ)
Βοηθοί χορογραφίας: William Guske, Marie Lake
Μουσική διεύθυνση: Buster Davis (Μπάστερ Ντέιβις)
ενορχήστρωση από Peter Matz (Πίτερ Ματζ)
Σκηνικά: William & Jean Eckart
Κοστούμια: Irene Sharaff
Φωτισμοί: Tharon Musser
Πλήρης διανομή (πρεμιέρας):
Leslie Uggams – Georgina (Γεωργίνα)
Lillian Hayman – Momma (Μόμα)
Robert Hooks – Clem (Κλεμ)
Allen Case – Harvey (Χάρβεϊ)
Lou Angel – Calhoun (Κάλουν)
Barbara Sharma – Mary (Μαίρη)
Frank Hamilton – Mister Charles / Timmy
Marilyn Cooper – Mrs. Charles / Mistress / Ethel / Dorothy
Winston DeWitt Hemsley – Tip / G.I.
Alan Weeks – Prover / Tap / G.I.
Justin McDonough – Captain Yankee
Hope Clarke, Saundra
McPherson, Michele Murray – Cuties (Chorus)
Bud Vest – Prince
Carol Flemming – Princess
Chad Block – Bouncer / Official
Darrell Notara – Sugar Daddy / Master
Ensemble: Clifford Allen, Garrett Morris, Kenneth Scott,
Norma Donaldson, Darrell Notara, et al.
Χορογραφίες:
Κύρια χορογραφία: Kevin Carlisle (αν
και δεν είχε συγκεκριμένο τίτλο)
Βοηθοί: William Guske & Marie Lake
Βραβεία
σύνδεσμος ακρόασης:
Leslie Uggams, Hallelujah, Baby! - YouTube
σύνδεσμος ακρόασης:
Hallelujah, Baby! | 1968 Tony Awards - YouTube
σύνδεσμος ακρόασης:
Leslie Uggams ~ Hallelujah, Baby! '71 TONYS - YouTube
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 8 Φεβρουαρίου 2024 :
Leslie
Uggams
“Hallelujah,
Baby” musical 1967
Leslie, a cool Bombshell
by Tom Prideaux
Life magazine,
July
10, 1967
Θεάματα
Θεατρογραφικά ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου