Ιωάννης Κωσταράς
« Οκτώβριος: Ώριμος, Ήρεμος και
Ωραίος »
Οι μήνες μου
ΟΚΤΏΒΡΙΟΣ, ΏΡΙΜΟΣ, ΉΡΕΜΟΣ &
ΩΡΑΊΟΣ
Έρχεται μέσα από αγρούς έρημους πια και
άδειους, που τώρα αναπαύονται σιωπηλά αλλά με την ικανοποίηση ότι και φέτος
πρόσφεραν στους ιδιοκτήτες τους τα πολύτιμα προϊόντα τους...
Περπατά πάνω στα πρώτα πεσμένα φύλλα και
τα ξεραμένα κλαδιά των φυλλοβόλων δέντρων για να διαπιστώσει πως και τα νεκρά
φύλλα συνεχίζουν να ζουν, γύρω από τους κορμούς τους, κατασκευάζοντας το
φθινοπωρινό εκείνο χαλί ή μωσαϊκό σε χρυσοκίτρινες αποχρώσεις, που πνίγει κάθε
ήχο από περπάτημα ή ποδοβολητό....α
Φωτισμένος από έναν ήρεμο αλλά ζωηρό
ήλιο που δεν καίει αλλά χαϊδεύει, πλησιάζει...
Περνάει από την θάλασσα που λάμπει ακόμη αλλά
είναι έρημη... και μπαίνει στον πειρασμό να κολυμπήσει, με την αίσθηση ότι
είναι ο βασιλιάς κι ο μοναδικός κάτοχος αυτής της γλυκιάς πολυτέλειας του
θαλάσσιου ύδατος... Ίσως κάποια μέρα να καταλάβουν οι άνθρωποι πόσο αξίζει ένα
μπάνιο στη θάλασσα, στην δική μου θητεία στο Υπουργείο του Χρόνου, σκέφτηκε,
καθώς ξάπλωσε στην άμμο της βασιλικής παραλίας του...
Μπαίνει, τέλος, στις αυλές μας, χτυπάει τις
εξώπορτες των σπιτιών μας και μάς προσφέρει μια αγκαλιά πολύχρωμα
χρυσάνθεμα, χαμογελώντας διάπλατα και χωρίς να θυμώσει με όποιον από μάς
κάνει λάθος στο όνομά του και τόν αποκαλέσει Οκτώμβριο ...
Οκτώβριο με λένε, χωρίς μ, απάντησε
ευγενικά. Μέ μπερδεύετε με τους τρεις αδερφούς μου, τον Σεπτέμβριο, τον
Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο.
Εμείς, οι τέσσερις
τελευταίοι μήνες χρωστάμε το όνομά μας στα λατινικά αριθμητικά επιρρήματα
septem, octo, novem και decem δηλ. επτά, οκτώ, εννέα και δέκα...
Διαφέρουμε μόνο σε ένα
τελικό m που οι άλλοι έχουν, ενώ εγώ όχι. ααά.
Είμαι ο όγδοος μήνας
του ρωμαϊκού ημερολογίου, όμως ο δέκατος στο σημερινό δικό σας.
Καλώς μάς ήρθες,
παλικάρι μ', όποια σειρά κι αν έχεις!!!!
Και να μάς σχωρέσεις αν
σέ λέμε Οκτώμβριο.
Βλέπς δεν πήγαμε στου
σχολείου κι όλα τά λέμε λάθους...
Μη στεναχωριέστε,
απάντησε καλοσυνάτα ο Οκτώβριος... Έχω τους γραμματιζούμενους να μέ λένε με το
σωστό μου όνομα, αν και πολλές φορές κάνουν το ίδιο λάθος ακόμη και αυτοί...
Μεσούντος του μετοπώρου, όπως συνήθιζε να
γράφει κ να ορίζει τον Χρόνο ο Θουκυδίδης, έρχεται στη ζωή μας ο Οκτώβριος. Δεν
είναι ο νεαρός Σεπτέμβριος ούτε ο γερασμένος Νοέμβριος... Είναι ο ώριμος και γι
αυτό ωραίος Οκτώβριος!!!
Τις ημέρες μάς φωτίζει ένας Ήλιος πολύ
φωτεινός ,ζεστός, αλλά όχι καυτός…
Τις νύχτες, φοράμε ένα
ελαφρύ σακάκι ή μπουφάν στις εξόδους μας που συνεχίζουν να είναι υπαίθριες... και
στον ύπνο μας σκεπαζόμαστε με μία ελαφριά κουβέρτα...
Ο Οκτώβριος δεν μάς
τρομάζει με καταιγίδες... αρκείται σε
σιγανές βροχές, λες και θέλει να μάς ξαναφέρει το καλοκαίρι.
Μιλάμε βέβαια για
φυσιολογικές καιρικές συνθήκες και όχι για ακραία καιρικά φαινόμενα, που για
αυτά ευθύνεται ο άνθρωπος !!!
Μάς προσφέρει αφειδώς γεύσεις και χρώματα:
Στο περιβόλι του, μάς καλεί όλους να γευτούμε τα μήλα, τα πορτοκάλια, τα
ρόδια... Μάς ανεβάζει στα ορεινά χωριά για να μαζέψουμε καρύδια και
κάστανα από γέρικα, ωστόσο καρποφόρα ακόμη δέντρα, που τά φύτεψαν οι
παππούδες μας και οι γονείς μας, πολλά χρόνια πριν, για να τά απολαύσουμε
το χειμώνα, οικογενειακά μπροστά στο τζάκι ή με φίλους σε κινηματογραφικές
αίθουσες.
Τα κακόμοιρα τα δέντρα, αν και ξεχασμένα,
απεριποίητα και εκτεθειμένα στις άγριες καιρικές συνθήκες, γερνώντας μέσα στην
μοναξιά και την εγκατάλειψη, όμως συνεχίζουν να μάς δίνουν τους καρπούς τους,
καρτερώντας με κρυφή λαχτάρα τον Οκτώβριο που θα φέρει ξανά εμάς, τους
δικούς τους ανθρώπους, κάτω από τα πανύψηλα κλαδιά τους και γύρω από τους
τεράστιους κορμούς τους, εμάς τους παλιότερους, μαζί με τους νεότερους της
οικογένειας... για να μάς προσφέρουν τους καρπούς της, κυρίως όμως για να μάς
υπενθυμίσουν ότι εκεί βρίσκονται και οι δικές μας ρίζες, μπλεγμένες στο ίδιο
χώμα, βαθιά, μαζί με τις δικές τους...
Οι πιστές μας Καρυδιές
και Καστανιές... οι ρίζες μας !!!!!
Γεμίζει τις γλάστρες,
τις αυλές και τις ψυχές μας με πολύχρωμα χρυσάνθεμα.
Μάς θυμίζει όμως και
τον επερχόμενο χειμώνα κι έτσι προετοιμαζόμαστε !!!!
Και ξημερώνει η 26η
ημέρα του!!!!
Η εορτή του Αγίου
Δημητρίου !!!!
Ηχούν οι καμπάνες στην
Θεσσαλονίκη και αντηχούν σε όλους τους ορθόδοξους ναούς της γης!!!!
Τιμούμε τον έφιππο
Ρωμαίο νεαρό στρατιώτη που νικά τον εχθρό και πεθαίνει υπερασπιζόμενος την
πίστη του στον Χριστιανισμό...
Τιμούμε επίσης τους
Δημητράκηδες και τις Δημητρούλες της ζωής μας σε ολονύκτιες γιορτές με
φαγοπότι, τραγούδι και χορό, σε σαλοτραπεζαρίες και σε κέντρα διασκέδασης...
– Δημήτρη μου, λεβέντη
μου, καημός είσαι και γλέντι μου...
– Δημητρούλα μου γειά σου, πάρτα όλα δικά
σου...
Καυχιέται προπάντων ο Οκτώβριος για την
μεγάλη εθνική μας επέτειο, την 28η Οκτωβρίου του έτους 1940.
Σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα,
γεμάτη από ιστορικές μνήμες και αναφορές στο 1940: ο Έλλην Πρωθυπουργός
Μεταξάς αρνείται να παραδώσει αμαχητί την χώρα μας στον Μουσολίνι, που
ντυμένος με φτερά και πούπουλα και υπό τους ήχους του Verdi ετοιμάζεται για
θριαμβευτική είσοδο στην Αθήνα. Τού στέλνει τηλεγραφικώς το πιο σύντομο
μήνυμα της Ιστορίας, το ΌΧΙ, μικρότερο ακόμη και από το λακωνικό ΜΟΛΏΝ
ΛΑΒΈ του Λεωνίδα…
Αρχίζει ο πόλεμος... οι Έλληνες στρατιώτες
υπερασπίζονται τις κορυφογραμμές της Πίνδου... ενώ οι καλλιτέχνες στα αθηναϊκά
θέατρα ξεπουπουλιάζουν τον Ντούτσε !!!!
Δοξολογίες στις εκκλησίες... Πανηγυρικοί
λόγοι... Στρατιωτικές και Μαθητικές παρελάσεις πανταχού της γης, όπου υπάρχουν
Έλληνες...
Εθνική συγκίνηση...
Εθνική Ενότητα...
Ζήτω η Ελλάς... Βάζει ο
Ντούτσε τη στολή του... Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της
Αλβανίας... Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά... Γυναίκες Ηπειρώτισσες...
Τί πιο όμορφο δώρο θα
μπορούσες να μάς προσφέρεις, Οκτώβριέ μας, τώρα που αναχωρείς; Σέ
ευχαριστούμε !!!!
Και ο γλυκός μας
Οκτώβριος, φεύγοντας μάς χαρίζει μία ώρα επιπλέον και μάς κλείνει την
εξώπορτα...
Ιωάννης Κωσταράς
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 1 Οκτωβρίου 2024 :
Ιωάννης
Κωσταράς
« Οκτώβριος: Ώριμος, Ήρεμος και Ωραίος »
Οι
μήνες μου ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου