Thin Lizzy
“
Johnny
The Fox ”
album
1976
7th
studio album
released
in October 1976
εποχές βινυλίου
ΜΟΥΣΙΚΗ
/ - το εξώφυλλο (ελληνική
κυκλοφορία 1976)
/ - το οπισθόφυλλο (ελληνική
κυκλοφορία 1976)
/ - το βινύλιο
Side
1
/
- JOHNNY
/
- ROCKY
/
- BORDERLINE
/
- DON’T BELIEVE A WORD
/
- FOOLS GOLD
/
- το βινύλιο
Side
2
/ - JOHNNY THE FOX MEETS
JIMMY THE WEED
/
- OLD FLAME
/
- MASSACRE
/
- SWEET
MARIE
/
- BOOGIE WOOGIE DANCE
Η σύνθεση των Thin Lizzy στον παρόντα δίσκο:
/
- Phil Lynnott: bass, vocals
/
- Scott Gorham: guitar
/
- Brian Robertson: guitar
/
- Brian Downey: drums
extra
personnel:
Fiachra
Trench: string arrangement
Phil
Collins: percussion
Kim
Beacon: backing vocals
Υπερσύνδεση:
“Jonny
the Fox Meets Jimmy the Weed”
Thin
Lizzy - Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed (Official ...
/ - 1.
το κείμενο:
Thin Lizzy — Johnny the Fox
(Vertigo)
Thin Lizzy is
a model ’70s, rock ‘n’ roll band — precision riffs, modern melodies, more than
just working lyrics. Bassist
Phil Lynott has a prepossessing strength as a writer and singer and though
style is common enough in today’s artists, Lynott has a singular charisma. It’s
this quality of proper rock ‘n’ roll authority that is now putting Thin Lizzy
in the ranks of groups such as Aerosmith, ZZ Top, and at the lower end, Kiss.
Like all
notable hard rock acts from the Who and the Rolling Stones, Thin Lizzy takes a
tenacious, defiant stance, an attitude shared in My Generation and The Boys Are
Back In Town alike. It’s
only rock ‘n’ roll but Thin Lizzy live it out.
The band’s
new album is staple Thin Lizzy — sharp, visceral, gripping. There are some stellar cuts with
Lynott the deciding presence on all. On Side 2’s “Johnny The Fox
Meets Jimmy The Weed” his guarded vocals stalk the instrumentals and create an
atmosphere of absolute menace. With
Sweet Marie, a slower, more lyrical cut, Lynott sings with a kind of resultant
release and sadness,
( απόδοση στα Ελληνικά):
Thin
Lizzy — Johnny the Fox (Vertigo)
Οι Thin Lizzy είναι ένα πρότυπο συγκρότημα
ροκ εντ ρολ της δεκαετίας του ’70 — με ακριβείς ριφ, σύγχρονες μελωδίες, και
κάτι παραπάνω από απλούς λειτουργικούς στίχους. Ο μπασίστας Phil Lynott έχει
μια εντυπωσιακή δύναμη ως στιχουργός και τραγουδιστής και, αν και το στυλ είναι
αρκετά συνηθισμένο στους σημερινούς καλλιτέχνες, ο Lynott έχει μια μοναδική
γοητεία. Είναι αυτή η ποιότητα αυθεντικής εξουσίας στο σωστό ροκ εντ ρολ που
τώρα τοποθετεί τους Thin Lizzy στις τάξεις συγκροτημάτων όπως οι Aerosmith, οι
ZZ Top και, σε χαμηλότερη θέση, οι Kiss.
Όπως όλες οι αξιοσημείωτες hard rock
μπάντες από τους Who και τους Rolling Stones, οι Thin Lizzy υιοθετούν μια
πεισματική, προκλητική στάση, μια νοοτροπία που μοιράζονται το My Generation
και το The Boys Are Back In Town εξίσου. Είναι μόνο ροκ εντ ρολ, αλλά οι Thin
Lizzy το ζουν πλήρως.
Το νέο άλμπουμ της μπάντας είναι
χαρακτηριστικό Thin Lizzy — κοφτερό, ενστικτώδες, συναρπαστικό. Υπάρχουν μερικά
εξαιρετικά κομμάτια με τον Lynott ως καθοριστική παρουσία σε όλα. Στο “Johnny
The Fox Meets Jimmy The Weed” της δεύτερης πλευράς, η προσεκτική του φωνή
περικυκλώνει τα οργανικά μέρη και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα απόλυτης απειλής.
Με το “Sweet Marie”, ένα πιο αργό, πιο λυρικό κομμάτι, ο Lynott τραγουδά με
έναν τρόπο που φέρνει μια αίσθηση τελικής απελευθέρωσης και θλίψης,
/ - 2.
Το κείμενο:
"My home
is where my heart is/My heart is not at home." The guitar lines of both
Scott Gorham and Brian Robertson on the songs and in fact the entire album are
direct and sublime. Both
are spare and very melodic players in solo and in back work and they complement
Lynott's emphatic phrasing well. The band fits and “Johnny
The Fox” rates with the others. Thin
Lizzy's albums since their second Vagabonds Of The Western World have been
typical and consistent and few bands can make claim to four better releases in
a row.
(απόδοση στα Ελληνικά):
«My home is
where my heart is / My heart is not at home.» Οι
κιθαριστικές γραμμές τόσο του Scott Gorham όσο και του Brian Robertson στα τραγούδια, και στην
πραγματικότητα σε ολόκληρο το άλμπουμ, είναι άμεσες και υπέροχες. Και οι δύο
είναι λιτοί και πολύ μελωδικοί παίκτες, τόσο σε σόλο όσο και σε υποστηρικτική
δουλειά, και συμπληρώνουν καλά την εμφατική φρασεολογία του Lynott. Η μπάντα
δένει, και το Johnny The Fox στέκεται ισάξια με τα άλλα. Τα άλμπουμ των Thin
Lizzy, από το δεύτερό τους “Vagabonds Of The Western World” και μετά, ήταν
τυπικά και συνεπή, και λίγες μπάντες μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν τέσσερις
καλύτερες κυκλοφορίες στη σειρά.
δισκοκριτική:
Gary Deane
The Leader-Post, Regina, Saskatchewan,
(Canada), Friday, December 10, 1976, p. 14.
Bruce Meyer
/ - 1.
το κείμενο:
By BRUCE MEYER
United Press
International
In the midst
of the disco boom, 1976 has seen a minor renaissance of hard rock. No single artist or group can be
given all the credit, but Patti Smith (representing New York’s punk-bohemian
set) and Thin Lizzy (an Irish-English powerband) have certainly played their
parts. And both have new albums out to join the Christmas rush.
Some comments:
Thin Lizzy —
“Johnny the Fox” (Mercury SRM-1-1119) — So far, Thin Lizzy’s career has been a
nearly textbook case in how the rock ‘n’ roll game is played. Organized about
five years ago in Dublin by bassist Phil Lynott, Lizzy has been steadily
building a following on both sides of the ocean ever since; this year, the band
finally hit big with a single “The Boys Are Back In Town,” and an accompanying
album, “Jailbreak.” (released in March 1976)
“Johnny the Fox,” then,
is
(απόδοση στα Ελληνικά):
Του
BRUCE MEYER
United
Press
International
Μέσα στην άνθηση της ντίσκο, το 1976
γνώρισε μια μικρή αναγέννηση του hard rock. Κανένας μεμονωμένος καλλιτέχνης ή
συγκρότημα δεν μπορεί να πάρει όλη την αναγνώριση, αλλά η Patti Smith
(εκπροσωπώντας την punk-bohemian σκηνή της Νέας Υόρκης) και οι Thin Lizzy (ένα
ιρλανδο-αγγλικό powerband) έχουν σίγουρα παίξει τον ρόλο τους. Και οι δύο έχουν
κυκλοφορήσει νέα άλμπουμ για να προλάβουν την χριστουγεννιάτικη περίοδο.
Μερικά σχόλια:
Thin Lizzy — «Johnny the Fox» (Mercury
SRM-1-1119) — Μέχρι τώρα, η πορεία των Thin Lizzy υπήρξε σχεδόν κλασικό
παράδειγμα για το πώς παίζεται το παιχνίδι του ροκ εντ ρολ. Ιδρυμένοι πριν από
περίπου πέντε χρόνια στο Δουβλίνο από τον μπασίστα Phil Lynott, οι Lizzy
χτίζουν σταθερά ένα κοινό και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού από τότε· φέτος,
το συγκρότημα γνώρισε επιτέλους μεγάλη επιτυχία με το σινγκλ «The Boys Are Back
In Town» και το συνοδευτικό άλμπουμ «Jailbreak» (κυκλοφόρησε στα τέλη Μαρτίου
του 1976).
Το «Johnny the Fox», λοιπόν, είναι
/ - 2.
το κείμενο:
“Johnny The
Fox”, then, is Lynnot and company’s effort to consolidate those gains. As such,
it is predictably conservative – in the sense that no new ground is broken. “Johnny”
is so similar in mood, balance and style to “Jailbreak”, they could be halves
of a two-LP set.
Lizzy has, in
just two albums, settled into a formula – a just-so mix of Irish-macho boogie
and a few ballads for leavening, heavy chord riffs and Southern-style guitar
harmonies. As a formula, it works – the question is for how long.
“Johnny”
comes off as a well-crafted fine tuning of the established Lizzy pattern; it
will probably do well. But Lynnot had better start thinking hard about his band’s
future: the pattern is already stretched thin and it won’t go much farther
without some reinforcements at the weak spots.
(απόδοση στα Ελληνικά)
Το
«Johnny The Fox» [κυκλοφόρησε Οκτώβριο 1976], λοιπόν, είναι η προσπάθεια του
Lynnot και της παρέας του να εδραιώσουν αυτά τα κέρδη. Ως εκ τούτου, είναι
προβλέψιμα συντηρητικό - με την έννοια ότι δεν ανοίγει νέο έδαφος. Το «Johnny»
είναι τόσο παρόμοιο σε διάθεση, ισορροπία και στυλ με το «Jailbreak», που θα
μπορούσαν να είναι τα μισά ενός διπλού LP.
Οι Lizzy, σε μόλις δύο άλμπουμ, έχουν κατασταλάξει σε μια φόρμουλα – ένα άψογο
μείγμα ιρλανδικού-ματσό boogie και μερικές μπαλάντες για να απαλύνουν, τα βαριά
riff συγχορδιών και αρμονίες κιθάρας σε στυλ Νότου. Ως φόρμουλα, λειτουργεί –
το ερώτημα είναι για πόσο καιρό.
Το «Johnny» μοιάζει με ένα καλοδουλεμένο,
λεπτό κούρδισμα του καθιερωμένου μοτίβου των Lizzy. Πιθανότατα θα τα πάει καλά.
Αλλά ο Lynnot καλύτερα να αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά το μέλλον της μπάντας
του: το μοτίβο είναι ήδη τεντωμένο και δεν θα προχωρήσει πολύ χωρίς κάποιες
ενισχύσεις στα αδύναμα σημεία.
απόσπασμα από άρθρο:
Bruce Meyer, “Minor Renaissance Of Hard Rock Is
Recorded”
εφημερίδα:
The Harlan Daily Enterprise,
Harlan, Kentucky, (U.S.A), Wednesday, December 8, 1976, p. 8.
το ίδιο άρθρο επίσης
στην εφημερίδα:
Beaver County Times,
Pennsylvania, (U.S.A.), Wednesday,
December 15, 1976, p. C-16.
O δίσκος που τους καθιέρωσε στην Ελλάδα.
Τραγούδια του άλμπουμ,
ιδίως το “Johnny the Fox…” παιζόταν στα πρώτα pub στην Πλάκα και στις γύρω
περιοχές της Αθήνας που ξεπετάγονταν σιγά-σιγά τα pubs (πρώτης γενηάς). Το
δισκοπωλείο Jazz-Rock στην Ηφαίστου (Μοναστηράκι) το προώθησε γενναιόδωρα τόσο
στην πρόσοψη όσο και στα ηχεία του.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 15 Αυγούστου 2025 :
Thin Lizzy
“ Johnny The Fox ”
album 1976
7th studio album
εποχές βινυλίου
ΜΟΥΣΙΚΗ ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου