Ιωάννης Κωσταράς
« Περί ονομαστικής εορτής »
Περί
ονομάτων
Περί Ονομαστικής Εορτής
Ήταν βαρύ το τίμημα να φέρω το όνομα Ιωάννης
ή Γιάννης. Αυτό τουλάχιστον ένιωθα σε όλη μου την παιδική ηλικία. Ντρεπόμουν
για το όνομά μου και συνεχώς κατηγορούσα τους γονείς μου πού μού τό
έδωσαν.
"Θα
ήθελες να σε λέγαμε Αχιλλέα;" είπε κάποτε ο πατέρας μου γελώντας...
"Ή
Αγαθοκλή;" συμπλήρωσε κοροϊδευτικά η μάνα μου...
Εγώ όμως... το
βιολί μου...
Έτσι έζησα
όλα μου τα παιδικά χρόνια...
Σήμερα γελάω
καθώς τά αναπολώ.
Όμως τί ήταν αυτό που μέ έκανε να «μισώ»
το όνομά μου τόσο πολύ;
Αρχικά ήταν η ζήλια προς τον αδερφό μου
Βασίλη γιατί η δική του γιορτή προηγούνταν της δικής μου, παρόλο που ήταν δύο
χρόνια μικρότερος... αν είναι δυνατόν!. Αυτή την ζήλια τήν πυροδοτούσε και η
μάνα μας.... εν αγνοία της όμως. Κάθε χρόνο έφτιαχνε γλυκά παραμονή
πρωτοχρονιάς και για τους δυο μας... τον καλύτερο μπακλαβά του κόσμου και τους
χειρότερους κουραμπιέδες πανελληνίως! Ήταν γλυκά και για τις δύο γιορτές... Όπως
καταλαβαίνετε όλος ο μπακλαβάς τρωγόταν την Πρωτοχρονιά και απέμεναν οι
ελεεινοί και τρισάθλιοι κουραμπιέδες για την δική μου γιορτή. Τι ντροπή και τί
απογοήτευση!
Η δεύτερη απογοήτευση ήρθε όταν πήγα στο
σχολείο... και τη μέρα της γιορτής μου ξανάρχιζαν τα μαθήματα μετά από τις
Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Τι μαρτύριο να πηγαίνεις στο σχολείο ανήμερα της
γιορτής σου! Ευχόμουν να μέ έλεγαν Χρήστο, Βασίλη ή Φώτη... με τίποτα όμως
Γιάννη!
Ακολούθησε το βασανιστήριο των παροιμιών που
μιλούσαν για τον Γιάννη: οι περισσότερες τόν κατηγορούσαν, τόν ταπείνωναν, τόν
κορόιδευαν.....
"Σαρανταπέντε Γιάννηδες, ενός κοκκόρου γνώση"
"Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω"
Μέ
κυνηγούσαν παντού... τρύπωναν μέσα στην
ψυχή μου... με πυροβολούσαν εξ επαφής!
Ευτυχώς υπήρχε η συνήγορος παροιμία "Σπίτι που δεν έχει Γιάννη, ποτέ προκοπή δεν
κάνει" και με υπερασπιζόταν... Όμως ήταν μία και αδύναμη, η... καημενούλα!
Το τελευταίο βέλος προέρχονταν από την… αγιογραφία!
Τί τό έβαζαν εκείνο το κομμένο κεφάλι μέσα στο πιάτο... οι απαίσιοι αγιογράφοι;
Δεν τούς έφτανε ο Άγιος Ιωάννης ζωντανός, όρθιος, χαρούμενος, να βαπτίζει τον
Ιησού; Κάθε φορά που έβλεπα τις εικόνες αυτές... έβλεπα εφιάλτες στον ύπνο
μου... ότι έρχεται το τρίο Ηρώδης, Ηρωδιάδα, Σαλώμη, να μού κόψουν το κεφάλι! Μερικές
φορές μάλιστα έπαιρναν μαζί τους και τους στρατιώτες της φρουράς τους… αλίμονο
μου! Και ο αδελφός μου να κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο ήσυχος γιατί είναι
Βασίλειος και μοιράζει δώρα... Δεν είναι άδικο;
Ευτυχώς όλα πέρασαν πια... και τώρα
απολαμβάνω στην ονομαστική εορτή μου τις ευχές που δίνουν δύναμη στη ζωή μου.
Επιπλέον η ονομαστική μου εορτή είναι μια ακόμη ευκαιρία να επικοινωνούν οι
φίλοι μου μαζί μου!
Σάς ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας και
φέτος.
Πάντα δικός σας
Ιωάννης ή Γιάννης
(
απολύτως ευτυχισμένος πλέον με το όνομά μου )
Ιωάννης Κωσταράς
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 8 Ιανουαρίου 2025 :
Ιωάννης
Κωσταράς
«
Περί ονομαστικής εορτής »
Περί
ονομάτων
]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου