ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ: Διονύσιος Λαυράγκας "Η Μάγισσα" μονόπρακτη όπερα 1901 Μουσικό θέατρο Θεατρογραφικά

Κυριακή 13 Απριλίου 2025

Διονύσιος Λαυράγκας "Η Μάγισσα" μονόπρακτη όπερα 1901 Μουσικό θέατρο Θεατρογραφικά

Διονύσιος Λαυράγκας

« Η μάγισσα »

μονόπρακτη όπερα 1901

Μουσικό θέατρο

Θεατρογραφικά

«Η Μάγισσα»

πρώτη παράσταση 1901

Το μελόδραμα «Η Μάγισσα» του Διονυσίου Λαυράγκα παραστάθηκε στην Αθήνα, τον Οκτώβριο του 1901 από το Γ’ Ελληνικό Μελόδραμα.

/ - a.) «Η Μάγισσα: μελοδραματικόν δοκίμιον εις μίαν πράξιν».

Ποίησις και μουσική Διονυσίου Λαυράγκα. …

Το ζεύγος Κοκκίνη διερμήνευσε καλά.

/ - πηγή a.: περ. Παναθήναια, τεύχος 25, 15 Οκτωβρίου 1901.

/ - b.) « O Ιωάννης Κοκκίνης μαζί με τη σύζυγό του Στέλλα και τη μεσόφωνο Οζυγιόν πρωταγωνίστησαν στην πρεμιέρα της όπερας Μάγισσα του Διονυσίου Λαυράγκα, τον Οκτώβριο του 1901.»

/ - πηγή b.: λήμμα «Ιωάννης Κοκκίνης», Wikipedia.

/ - c.) κριτική της παράστασης - εφημ. «Νυκτερίς» (14 Οκτ 1901):

{ Η ΜΑΓΙΣΣΑ.

Μονόπρακτον δραμάτιον του μουσικοδιδασκάλου Διονυσίου Λαυράγκα δοθέν την παρελθούσαν Δευτέραν [:8 Οκτωβρίου 1901] δια πρώτην φορά από σκηνής εν τω θεάτρω «Βαριετέ».

Η Ιταλική νέα σχολή αρχίζει με την πρώτην νόταν και τελειώνει με τον τελευταίον θρήνον του Λάμπρου προς της νεκράς Χρυσής.

Τα ντουέτα της Χρυσής και του Λάμπρου είναι πλήρη λεπτότητος.

Η Ballata της Λεϊλάς πλήρης ζωής και χρώματος αποδίδει τελείως εκείνο, όπερ εφαντάσθη ο συνθέτης.

Αλλ’ εκείνο, όπερ είνε ασύλληπτον, μαλακόν, ονειρώδες, ήτο το preludio, όπερ επιτυχώς δύναται να ονομασθή preludio βελουδένιο.

Η υπόθεσις του έργου υστερεί κατά πολύ της τε μουσικής και του άσματος αφήνουσα πολλά τα κενά εις τον ακροατήν. Εμφανίζεται η Χρυσή συνοδευομένη υπό του χορού ψάλλουσα την μέλλουσαν ευτυχίαν της, τον μετά του Λάμπρου γάμον της, ότε μετά λαμπράν και μεγαλοπρεπή όντως υπόκρουσιν προαναγγέλουσαν την είσοδον της Μαγίσσης Λεϊλάς, εισέρχεται αύτη συνιστώσα μετριότητα εις την χαράν, καθ’ όσον ως λέγει:

« από το ποτήρι ξάφνα μπορεί λύπη να βγή ».

Απερχομένη η Λεϊλά δωρείται τη Χρυσή στέφανον εξ ανθέων όν θέτει επί της κεφαλής της.

Μετά την αποχώρησιν και του χορού έρχεται ο Λάμπρος ψάλλων την ευτυχίαν του μετά της Χρυσής, ήτις όμως αδιαθετεί και αισθανομένη πόνους εν τη κεφαλή της αποσπά τον δωρηθέντα στέφανον, ότε εκ των παρασκηνίων ακούεται εκ δευτέρου το άσμα της Μαγίσσης Λεϊλάς.

« απ’ το ποτήρι ξάφνα μπορεί λύπη να βγη ».

Έξαλλος ο Λάμπρος παρατηρεί τον στέφανον και δάκνων τα χείλη του αναφωνεί: Λεϊλά.

Εδώ έγκειται η έλλειψις του libretto όπερ δεν αναφέρει ουδέ δικαιολογεί καν την τοιαύτην διαγωγήν της Λεϊλάς, ήτις ήτο ερωμένη του Λάμπρου και δι’ αυτό εδηλητηρίασε δια του στεφάνου την αντίζηλόν της Χρυσή.

Η Χρυσή μετ’ ολίγον εκπνέει εις τας αγκάλας του Λάμπρου αναφωνούντος εν εξόχω μουσικώ συνδυασμώ:

«απέθανεν».

Εκείνο όμως όπερ εφαντάσθη και ηθέλησε δια της μουσικής και μόνης να μεταδώση ο Λαυράγκας το κατώρθωσε. Και μας παρουσίασεν έν έτι έργον, το τρίτον, καθαρώς Ελληνικόν, υπό έποψιν μουσικής τε και υποθέσεως.

Λάμπρος ήτο ο κ. Ιωάννης Κοκκίνης.

Χρυσή η Στέλλα Κοκκίνη, και Μάγισσα Λεϊλά η δις Οζιγιόν.

Κλέος. }

/ - πηγή c.: εβδομαδιαία θεατρική εφημ. «Νυκτερίς», Αθήναι, Έτος Α΄, αριθ. 21, Κυριακή 14 Οκτωβρίου 1901, συντάκτης: Κλέος, σ. 2.

1909: Διονύσιος Λαυράγκας, «Η Μάγισσα : ειδύλλιον μονόπρακτον», Γ. Φέξης, Εν Αθήναις, (θεατρικό) (έκδοση)

«Η Μάγισσα»

εκ νέου παράσταση 1916

1916: Διονύσιος Λαυράγκας, «Η Μάγισσα», (μονόπρακτη όπερα) (εκ νέου παράσταση)

Η πρώτη παράσταση της Μάγισσας του Διονυσίου Λαυράγκα στα 1901 από το Γ’ Ελληνικό Μελόδραμ.

Στα 1916 μία αναθεωρημένη εκδοχή της.

Η μονόπρακτη όπερα «Η Μάγισσα» του Διονυσίου Λαυράγκα παραστάθηκε σε αναθεωρημένη μορφή της στα 1916, στην Αθήνα, στο θίασο Κονταράτου (σε τιμητική της Έλσας Ένκελ).

/ - b.) Παρουσίαση της παράστασης από το περ. Πινακοθήκη:

« Ο κ. Δ. Λαυράγκας υπήρξεν ευτυχής και εις το νέον του αυτό έργον - νέον ως εμφάνισις, διότι έχει γραφή πρό πολλού, αλλά με νέαν επεξεργασίαν παρουσιάσθη ήδη. Αποφεύγων τον ρεαλισμόν ο κ. Λαυράγκας, αρέσκεται εις τον ιδεαλισμόν. Και εμελοποίησε ένα παραμύθι.

Η Μάγισσα αγαπά ένα λεβέντη του χωριού, αλλ’ αυτός αρραβωνιάζεται μια όμορφη χωριατοποϋλα, την Χρυσή. Η μάγισσα, γεμάτη εκδίκησι, προσφέρει εις την αρραβωνιαστικιά του ένα στεφάνι με λουλούδια, τα οποία ήσαν μαγευμένα και η Χρυσή δηλητηριάζεται, ενώ ο αρραβωνιασπκός θρηνεί τον θάνατόν της.

Η μουσική είνε ποιητικωτάτη και δυνατή ταυτοχρόνως.

Ωραιότατον τo ντουέττο Μωραίτου - Κυπαρίσση. Η κ. Κυπαρίσση ως Χρυσή προσεπάθησε να ανταποκριθή εις την έμπνευσιν του μουσουργού.

Η ενορχήστρωσις τεχνικωτάτη. »

/ - πηγή b.: περ. Πινακοθήκη, Αθήναι, Έτος ΙΣΤ’, τεύχος 181, Μάρτιος 1916, στήλη: Θεατρική Ζωή, (σ. 10). >

από αφιερωματικό τεύχος του περ. «Παρνασσός» για τα Επτάνησα (1964)

περ. «Παρνασσός», Περίοδος Β΄, τόμος ΣΤ΄, αριθ. 3 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1964)

Έξη μήνες αργότερα βρίσκουμε τον Λαυράγκα στο Μιλάνο· όπου αρχίζει να εργάζεται πλέον σοβαρά. Τότε έγραψε καί την πρώτη του όπερα, σε ιταλική γλώσσα, την Elsa di Vorn, την οποίαν αργότερα μετέγραψε, με αρκετές αλλαγές, μετονομάσας αυτήν: « La vita e un sogno», δηλαδή « Η ζωή είναι όνειρο ».

Η όπερα αυτή υπήρξεν αργότερα ο πυρήν επάνω στον οποίον εβάσισε, σε ελληνική πλέον γλώσσα, το μελόδραμά του « Μάγισσα». (σ. 490-491)

-Γεώργιος Σκλάβος, «Η Μουσική εις την Επτάνησον», σ. 480-497.

( τα μέρη του εν λόγω άρθρου του Γεωργίου Σκλάβου για τον Διονύσιο Λαυράγκα στις σ. 489-494)