Rock music: “The Revolutionary Hype”
Time
magazine January 1970
ΜΟΥΣΙΚΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ
The
Revolutionary Hype
“Music hath
alarums to wild the civil breast.”
No, that is
not quite William Congreve’s classic line of the 1690s. It is the Fugs of
the 1960s, in their song When the Mode
of the Music Changes. And it sounds a theme that is growing louder,
if not clearer, throughout contemporary rock: change, wildness, rebellion
against civil authority. Social and political revolution, that catchword of radical
left rhetoric, is becoming a fashionable topic for more and more rock groups—at
least as far as their lyrics go.
“Hey, think the time is right for a palace
revolution”
So sing the Rolling Stones
in Street Fighting Man, one track of their
new album, Beggars
Banquet. On a recent Smothers Brothers television show, Singer Grace Slick
of the Jefferson
Airplane used a Black Panther salute to climax a performance, in
blackface, of Crown of Creation. Even
the Lovin’
Spoonful, once a gentle, folk-flavored group, have taken up the cry.
Their latest album is called Revelation: Revolution 69, and the title song
proclaims “I’m afraid to die but I'm a
man inside and I need the revolution.”
(απόδοση στα Ελληνικά):
Ο επαναστατικός
εντυπωσιασμός
Ο επαναστατικός ντόρος
«Η μουσική έχει αλαλαγμούς που αναστατώνουν το πολιτισμένο στήθος.»
Όχι, αυτή δεν είναι η διάσημη φράση
του William Congreve από τη δεκαετία του 1690. Είναι οι Fugs από τη δεκαετία του
1960, στο τραγούδι τους "When the Mode of the Music Changes". Και εκφράζει ένα θέμα που γίνεται ολοένα και πιο
ηχηρό, αν όχι πιο σαφές, σε ολόκληρο το σύγχρονο ροκ: αλλαγή, αγριότητα,
επανάσταση κατά της πολιτικής εξουσίας. Η κοινωνική και πολιτική επανάσταση,
εκείνη η λέξη-κλειδί της ρητορικής της ριζοσπαστικής αριστεράς, γίνεται ένα
δημοφιλές θέμα για όλο και περισσότερες ροκ μπάντες—τουλάχιστον όσο αφορά τους
στίχους τους.
«Ε, νομίζω πως ήρθε η ώρα για μια
επανάσταση στο παλάτι»
Έτσι τραγουδούν οι Rolling Stones στο "Street Fighting Man", ένα από τα
κομμάτια του νέου τους άλμπουμ Beggars Banquet. Σε μια πρόσφατη
τηλεοπτική εκπομπή των Smothers Brothers, η τραγουδίστρια Grace Slick των Jefferson Airplane χρησιμοποίησε έναν
χαιρετισμό των Black Panthers για να ολοκληρώσει την εμφάνισή της, βαμμένη με
μαύρο πρόσωπο, στο τραγούδι Crown of Creation. Ακόμα και οι Lovin’ Spoonful, κάποτε μια ήπια, λαϊκή μπάντα, έχουν υιοθετήσει το
σύνθημα. Το τελευταίο τους άλμπουμ ονομάζεται Revelation: Revolution 69, και το ομώνυμο
τραγούδι δηλώνει: «Φοβάμαι να πεθάνω,
αλλά είμαι άντρας μέσα μου και χρειάζομαι την επανάσταση».
Musical Guerrillas.
The most
violent expression of revolutionary rock so far comes from a Detroit quintet
called the MC5 (for Motor City) 5. After month of rumblings about them in the
pop underground, they erupted at Manhattan's Fillmore East. Their performance
was less revolutionary than revolting. While the band churned out medium-good
hard rock, Lead Singer Rob Tyner scattered obscenities, referred to the
audience as “fellow animals” and, while singing I
Want You Right Now, writhed on the floor in sexual postures. The
group also performed John Lee Hooker's Motor City Is
Burning, and there was no mistaking the message:
“All the cities
will burn …
You are the people who will build up the
ashes.”
“The MC5 are
a free, high-energy source that will drive us wild into the streets of America
yelling and screaming and tearing down everything that would keep people
slaves,” says their 26-year-old manager and mentor, John Sinclair, who also
runs the group’s hippie-style communal household in Ann Arbor, Mich.
Sinclair and
the MC5 are self-styled “musical guerrillas,” who flaunt their memberships in a
minuscule left-wing organization called the White Panther Party (sample plank
in its platform: “Total assault on the culture by any means necessary including
rock ‘n’ roll, dope and obscenity in the streets”).
(απόδοση στα Ελληνικά):
Μουσικοί Αντάρτες
Η πιο βίαιη έκφραση της επαναστατικής ροκ μέχρι τώρα έρχεται από ένα
συγκρότημα του Ντιτρόιτ, τους MC5 (για το Motor City 5). Μετά από μήνες φημών γι' αυτούς
στον underground χώρο της ποπ, ξέσπασαν στο Fillmore East της Νέας Υόρκης. Η
εμφάνισή τους ήταν λιγότερο επαναστατική και περισσότερο αποτροπιαστική. Ενώ η
μπάντα έπαιζε μέτρια καλή σκληρή ροκ, ο τραγουδιστής Rob Tyner (Ρομπ Τάινερ)
εκτόξευε βρισιές, αναφερόταν στο κοινό ως «συγκάτοικοι ζώα» και, ενώ
τραγουδούσε το I Want You Right Now, στριφογύριζε στο πάτωμα σε σεξουαλικές στάσεις. Η μπάντα
παρουσίασε επίσης το Motor City Is Burning του John Lee Hooker, και το μήνυμα δεν άφηνε καμία αμφιβολία:
«Όλες
οι πόλεις θα καούν...
Εσείς είστε οι άνθρωποι που θα χτίσετε τις
στάχτες.»
«Οι MC5 είναι μια ελεύθερη, υψηλής ενέργειας πηγή που θα μας τρελάνει
στους δρόμους της Αμερικής, φωνάζοντας, ουρλιάζοντας και γκρεμίζοντας τα πάντα
που κρατούν τους ανθρώπους σκλάβους», λέει ο 26χρονος μάνατζερ και καθοδηγητής
τους, Τζον Σίνκλαιρ, ο οποίος τρέχει και το κοινόβιο τους στο στυλ των χίπηδων
στο Άν Άρμπορ, του Μίσιγκαν.
Ο Σίνκλαιρ και οι MC5 αυτοαποκαλούνται «μουσικοί αντάρτες», οι οποίοι
επιδεικνύουν την ένταξή τους σε έναν μικροσκοπικό αριστερό οργανισμό που
λέγεται White Panther Party (ένα από τα σημεία του προγράμματός του: «Συνολική
επίθεση στην κουλτούρα με οποιοδήποτε μέσο είναι αναγκαίο, περιλαμβανομένων του
ροκ ‘n’ ρολ, των ναρκωτικών και της ακαθαρσίας στους δρόμους»).
Youthful Upheaval.
In a sense,
all rock is revolutionary. By its very beat and sound, it has always implicitly
rejected restraints and celebrated freedom and sexuality. Moreover, both social
and political overtones were brought into its lyrics through Bob Dylan's
influence in the early ‘60s, as in The Times They
Are A-Changin’:
“Your sons and
your daughters are
beyond your command;
Your old road is rapidly aging.”
Since then,
various groups have carried forward the attack on middle-age values and life
styles. The Fugs developed a special brand of buffoonery that included two
outrageous onstage stunts now favored by the MC5: removing their clothes and
burning the U.S. flag. The Mothers of Invention honed a cutting musical
satire (“It's such a drag to have to love
a plastic Mom and Dad”). San Francisco's Country Joe and The Fish have
focused on the war in Viet Nam as a symptom of national sickness (“Be the first one on your block to have your
boy come home in a box”).
Today,
however, the songs of revolution are more explicit, the four-letter words are
more frequent. And it all begins to smack of what publicity men call “the
hype.” Says Ed Denson, Country Joe's manager: “When these people talk about
revolution, they mean protest, but they found that the word revolution shocks.
The MC5 are taking a protest one step further to get attention.” The MC5
clearly practice much of what they preach, as is shown by their string of
arrests on charges of noisemaking, obscenity and possession of marijuana. Just
as clearly, even their most aggressive songs are only that songs, not bricks or
guns. It may be that the first victim of their metaphorical revolution will be
the overused word revolution itself.
(απόδοση στα Ελληνικά):
Μουσική Αναταραχή
(αναβρασμός)
Υπό μία έννοια, όλο το ροκ είναι επαναστατικό. Με τον ίδιο του τον ρυθμό
και τον ήχο, ανέκαθεν απέρριπτε έμμεσα τους περιορισμούς και υμνούσε την
ελευθερία και τη σεξουαλικότητα. Επιπλέον, τόσο κοινωνικοί όσο και πολιτικοί
υπαινιγμοί πέρασαν στους στίχους του μέσω της επιρροής του Bob Dylan στις αρχές της
δεκαετίας του ’60, όπως στο The Times They Are
A-Changin’:
«Οι
γιοι και οι κόρες σας
είναι πέρα από τη διοίκησή σας·
Ο παλιός σας δρόμος γερνάει γρήγορα.»
Έκτοτε, διάφορα συγκροτήματα συνέχισαν την επίθεση στις αξίες και τους
τρόπους ζωής της μέσης ηλικίας. Οι Fugs ανέπτυξαν ένα ιδιαίτερο είδος γελοιοποίησης που
περιλάμβανε δύο προκλητικά τεχνάσματα στη σκηνή, τα οποία τώρα προτιμούν και οι
MC5: να βγάζουν τα ρούχα
τους και να καίνε την αμερικανική σημαία. Οι Mothers of Invention τελειοποίησαν μια κοφτερή μουσική σάτιρα («Είναι μεγάλη αγγαρεία να πρέπει να αγαπάς
μια πλαστική Μαμά και Μπαμπά»). Οι Country Joe and The
Fish από το Σαν Φρανσίσκο έχουν
επικεντρωθεί στον πόλεμο στο Βιετνάμ ως σύμπτωμα εθνικής αρρώστιας («Γίνε ο πρώτος στο τετράγωνό σου που θα έχει
το αγόρι του να επιστρέφει σπίτι μέσα σε κουτί (φέρετρο)»).
Σήμερα, όμως, τα τραγούδια της επανάστασης είναι πιο ξεκάθαρα, οι
τετραγράμματες λέξεις πιο συχνές. Και όλα αρχίζουν να μυρίζουν αυτό που οι
άνθρωποι της διαφήμισης αποκαλούν “the hype”.
Όπως λέει ο Ed Denson, μάνατζερ των Country Joe: «Όταν αυτοί οι άνθρωποι
μιλούν για επανάσταση, εννοούν διαμαρτυρία, αλλά ανακάλυψαν ότι η λέξη
επανάσταση σοκάρει. Οι MC5 πάνε τη διαμαρτυρία ένα βήμα παραπέρα για να
τραβήξουν προσοχή.» Οι MC5 προφανώς εφαρμόζουν πολλά από αυτά που κηρύττουν,
όπως δείχνει η σειρά συλλήψεών τους με κατηγορίες για θορυβώδη συμπεριφορά,
βωμολοχία και κατοχή μαριχουάνας. Το ίδιο προφανώς, ακόμη και τα πιο επιθετικά
τραγούδια τους είναι απλώς αυτό: τραγούδια, όχι τούβλα ή όπλα. Μπορεί το πρώτο
θύμα της μεταφορικής τους επανάστασης να είναι η ίδια η πολυχρησιμοποιημένη
λέξη «επανάσταση».
Time magazine, January 3, 1970,
pp. 49-50.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΓΡΑΦΟΣ
[ ανάρτηση 2 Δεκεμβρίου 2025 :
Rock music
«The Revolutionary Hype»
Time magazine January 1970
ΜΟΥΣΙΚΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου